“မဟာဗုဒၶ၀င္အက်ဥ္း(၁၅)

“အေလာင္းေတာ္ ႏွင့္ ဘုရင္ဗိဗၺိသာရတုိ႔ေတြ႔ဆံုျခင္း”
မဟာသကၠရာဇ္ ၉၇-ခုႏွစ္၊ ၀ါဆုိလျပည့္၊ တနလၤာေန႔ ၪာဥ့္သန္းေခါင္းအခ်ိန္၌ ကပိလ၀တၳဳျပည္မွ အေနာ္မာျမစ္ကမ္းသုိ႔ ထြက္ခြာခဲ့ျပီး ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳသည္ အေနာ္မာျမစ္ကမ္းအနီးတြင္ရွိေသာ အႏုပိယအမည္ရွိေသာ သရက္ေတာ္၌ ခုႏွစ္ရက္ ေနထုိင္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘုရားအေလာင္းေတာ္သည္ ဘုရားအျဖစ္ကုိ ရရွိေတာ္မူဖုိ႔အတြက္ က်င့္ၾကံရမည့္ နည္းလမ္းမ်ားကုိ ခ်မွတ္ရင္း နည္းနာခံယူဖုိ႔ ဆရာရွာေနျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီေခတ္ အခါက က်င့္စဥ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီးေတာ့ တပ က်င့္စဥ္ျဖစ္တဲ့ ျပင္းထန္းေသာက်င့္စဥ္ျဖစ္တဲ့ သမဏက်င့္စဥ္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ အတၱကိလမထာႏုေယာဂက်င့္စဥ္နဲ႔။ ယစ္ပူေဇာ္ျခင္းကုိ အေလးထားေသာ က်င့္စဥ္ျဖစ္တဲ့ ျဗဟၼဏက်င့္စဥ္၊ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကာမသုခလႅိကာႏုေယာဂက်င့္စဥ္ဆုိျပီးေတာ့ က်င့္စဥ္ႏွစ္နည္းရွိေနျပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီက်င့္စဥ္ေတြဟာ အစြန္းေရာက္ က်င့္စဥ္ေတြပါပဲ။ မဇၥ်ိမပဋိပဒါက်င့္စဥ္ကုိ သိျမင္ႏိုင္တဲ့ ဘုရားအျဖစ္ကုိ မရရွိေသးတဲ့ ဘုရားအေလာင္း သိဒၶတၳမင္းသားလည္း ျဗဟၼဏက်င့္စဥ္ထက္သာတဲ့ သမဏက်င့္စဥ္-အတၱကိလမထာႏုေယာဂက်င့္စဥ္ကုိ က်င့္ၾကံဖုိ႔ နည္းလမ္းခ်မွတ္ေနတာပါ။
ရွစ္ရက္ေျမာက္ေသာေန႔မွာေတာ့ အႏုပိယျမိဳ႔မွ ယူဇနာသံုးဆယ္ေ၀းကြာတဲ့ မဂဓတုိင္း ဘုရင္ဗိဗၺသာရ အုပ္ခ်ဴပ္မင္းလုပ္ေနတဲ့ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳ႔ေတာ္ထဲသုိ႔ တစ္အိမ္၀င္ တစ္အိမ္ထြက္ ဆြမ္းခံလွည့္လည္ေတာ္မူပါတယ္။
(ဘုရားအေလာင္း သိဒၶတၳဟာ ဘုရားမျဖစ္ခင္ကတည္းက ဘုရားရွင္တို႔၏ က်င့္စဥ္ ဒီဆြမ္းခံက်င့္၀တ္ကုိ က်င့္္ၾကံေနခဲ့တာပါလားလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ျပည္ေတာ္ျပန္ျပီး ေနာက္တစ္ရက္ဘုရင္သုေဒၶါဓနနဲ႔ ျပည္သူ/သားေတြကုိ တရားေဟာျပီး ျမိဳတြင္းမွာဆြမ္းခံ၀င္ေတာ္မူတာသိေတာ့ မိမိရဲ့အမ်ဴိးအႏြယ္ကုိ အရွက္ခဲြရမလားဆုိျပီး ရွက္ရွက္နဲ႔ ဗုဒၶကုိ ဘုရင္သုေဒၶါဓနက ဂရုဏာေဒါသနဲ႔ အျပစ္တင္ေျပာဆုိေလေတာ့ ဗုဒၶက မင္းၾကီး ဒီဆြမ္းခံက်င့္၀တ္ဟာ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ျပီးေသာ ဘုရားရွင္တုိရဲ့ ရုိးရာက်င့္စဥ္တစ္ခုကုိ ဘုရားအႏြယ္ျဖစ္တဲ့ ငါတုိ႔ လိုက္နာက်င့္ၾကံျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ မင္းမ်ဴိးႏြယ္တု႔ိရဲ့ က်င့္စဥ္မဟုတ္ပါဘူး လုိ႔ ေဟာေျပာခဲ့တယ္မဟုတ္ပါလား။)
ဘုရားအေလာင္း သိဒၶတၳ ရာဇျဂိဳဟ္ျမိဳတြင္း ဆြမ္းခံ၀င္ေတာ္မူေသာေန႔ဟာ ခုႏွစ္ရက္တုိင္တုိင္ ပဲြလမ္းသဘင္က်င္းပျပီးလုိ႔ ေနာက္ဆံုးရက္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမိဳတြင္းမွာ လူေတြ အုတ္အုတ္က်က္က်က္နဲ႔ ေနရာတုိင္းမွာ ျပည့္ေနပါတယ္။ ဘုရင္ဗိၺသာရလည္း တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဴပ္ေရးအစီအစဥ္ကုိ ေနသားတက်ျပင္ဆင္ေနဆဲပါပဲ။
ငယ္ရြယ္ျပီး သန္မာသန္စြမ္း ေခ်ာေမာလွပတဲ့ ဘုရားအေလာင္းရဲ့ အသေရေတာ္၊ တည္ျငိမ္ျပီး ႏႈးညံ့ညင္သာစြာ ေလ်ာက္လွမ္းလာတဲ့ ဘုရားအေလာင္းရဲ့ အမႈအရာေတာ္ေတြကုိ ေတြ႔ျမင္လုိက္ရတဲ့ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သူ ျပည္သားေတြဟာ သိပ္ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ျပီးေတာ့ ဆြမ္းမ်ား ေလာင္းလွဴၾကပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းကုိ တစ္ခ်ဴိ႔က ရဟန္းေဂါတမ လုိ႔ေခၚၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဴိ႕ကေတာ့ ပညာရွိလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဴိ႕က ရေသ့ စသည္ျဖင့္ ေခၚၾကပါတယ္။
ဒီလုိ ဘုရားအေလာင္းကုိ ေတြ႔ျမင္ျပီးေတာ့ ျပည္သူတစ္ေယာက္က ဘုရင္သုေဒၶါဓနကို ေျပးျပီးေလ်ာက္တင္ပါတယ္။
အရွင္မင္းၾကီး….။ ျမိဳ႔ေတာ္ထဲမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္ေရာက္ေနပါတယ္။ တစ္ခ်ဴိ႕က သူကုိ ရဟန္းေဂါတမလုိ႔ ေခၚၾကပါတယ္။ သူရဲ့ အမႈအရာေတြဟာ သိပ္ကုိ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ပါတယ္။ ယဥ္ေက်းေနပါတယ္။ ေခ်ာေမာလွပေနပါတယ္ တစ္ျခား ရေသ့ေတြနဲ႔ မတူပါဘူး အရွင္မင္းၾကီးလုိ႔ ေလ်ာက္တင္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘုရင္ဗိဗၺိသာရက ေဂါတမ ဆုိတဲ့အသံကုိ ၾကားမိလုိက္စဥ္မွာပဲ ဒီရေသ့ဟာ ကပိလ၀တၳဳျပည္က သိဒၶတၳမင္းသားျဖစ္ရမယ္လုိ႔ သူေတြးမိလုိက္ပါတယ္။ အရင္ကလည္း ဘုရားအေလာင္းအေၾကာင္းကုိ ၾကားဖူးသိဖူးထားလုိ႔ပါ။ ဒီေတာ့ သူက မင္းခ်င္းတစ္ေယာက္ကုိ အေလာင္းေတာ္ေနာက္ကုိ စံုစမ္းေထာက္လွမ္းဖုိ႔ လႊတ္လုိက္ပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းဟာ ဆြမ္းခံျပီးေတာ့ ပ႑၀ေတာင္ရွိရာကုိ ၾကြျပီး အရိပ္ေကာင္းေသာ တစ္ေနရာမွာ မိမိခံယူလာတဲ့ ဆြမ္းေတြကုိ သံုးေဆာင္ဖုိ႔ သပိတ္ေတာ္ဖြင့္လုိက္စဥ္မွာပဲ အိမ္ေပါင္းစံုကလွဴလုိက္တဲ့ တစ္ခ်ဴိ႕ကထမင္းနီ၊ ထမင္း၀ါစသည္နဲ႔ မတူတဲ့ဆြမ္း၊ဟင္းမ်ား ေရာယွက္ေနေတြျမင္လိုက္ေတာ့ မစားခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ျပီး ပ်ဴိ႕အန္တက္သြားပါတယ္။ စဥ္းစားၾကည့္ေပ့ါ ဘုရင္တစ္ပါးအေနနဲ႔ နန္းေတာ္မွာ ေကာင္းေပ့ ညႊန္႔ေပ့ အရသာရွိတဲ့ အမ်ဴိးမ်ဴိးေသာ အစားအေသာက္ေတြ အျမဲတမ္းသုံးေဆာင္လာခဲ့သူဆုိေတာ့ ဒိလုိ လူသာမာန္ေတြရဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကုိ ရုတ္တရက္ ဘယ္စားႏိုင္မလဲ။ သူအေနနဲ႔ ဒီလိုအစားအေသာက္မ်ဴိးကုိ ေတြ႔ေတာင္ မေတြ႔ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း အစားအေသာက္သည္ ပဓာနမဟုတ္ သႏိၱသုချဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာသည္သာ မိမိအတြက္ ပဓာနျဖစ္တာေၾကာင့္ “သိဒၶတၳ…………..။ ဒုကၡကင္းရာကုိ ရွာေဖြဖုိ႔ သစၥာတရားကုိ ရွာေဖြဖုိ႔ ေတာထြက္ရဟန္းျပဳခဲ့တယ္ မဟုတ္ပါေလာ။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ဒီဆြမ္းမ်ားကုိ သင္ရြံရွာမႈ႔ျဖစ္ေနရသလဲ၊ သင္ဒီလုိရဟန္းျဖစ္မွေတာ့ ဒီလုိပဲ သံုးေဆာင္ရမယ္။ သင့္ခႏၶာကုိယ္အတြက္ အာဟာရျဖစ္ဖို႔အတြက္ သင္္သံုးေဆာင္ရမယ္။” လုိ႔ မိမိစိတ္ကုိ မိမိဆံုးမျပီး သံုးေဆာင္လုိက္ရပါတယ္။
စံုစမ္းေထာက္လွမ္းတဲ့ မင္းခ်င္းေယာက်ၤားက ဆြမ္းခံေတာ္မူျပီး ပ႑၀ေတာင္အရပ္မွာ ဆြမ္းဘုဥ္းေပးေနတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းကုိ ေလ်ာက္ထားေတာ့ ဘုရင္ဗိဗၺိသာရက သိဒၶတၳမင္းသားတကယ္ ဟုတ္မဟုတ္ စံုစမ္းသိလုိတာေၾကာင့္ ပ႑၀ေတာင္သုိ႔ လိုက္သြားပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းနား ေရာက္ေတာ့ ရုိရုိေသေသ ခ်ဥ္းကပ္ျပီး “ငယ္ရြယ္ ေခ်ာေမာ ေနတဲ့အရြယ္လည္းျဖစ္၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့ ခတၱိယအႏြယ္က ဆင္းသက္လာသူလည္းျဖစ္ပါလွ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ အခုလုိ ေတာထြက္ကာ ရဟန္းျပဳရပါသလဲ၊ သင္၏ ဖခင္နဲ႔မ်ား အခ်င္းမ်ားခဲ့ပါသလား။ လာပါ သိဒၶတၳ…..။ ကြ်ႏု္ပ္နဲ႔ အတူမင္းျပဳပါ သင့္ကုိ တုိင္းျပည္တစ္၀က္ေပးပါမယ္။” လို႔ေလ်ာက္ထားေလေတာ့ “မင္းျမတ္……….။ ငါသည္ ကပိလ၀တၳဳျပည္ ဘုရင္သုေဒၶါဓနရဲ့ သားေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။ ငါသည္ ေလာကသံုးပါ၌ ဘုရားအျဖစ္ကုိ အလုိရွိတာေၾကာင့္ မင္းစည္းစိမ္ကုိ စြန္႔လႊတ္ကာ ေတာထြက္လာျခင္းျဖစ္တယ္။ င့ါမွာ မင္းစည္းစိမ္ျဖင့္ အလိုမရွိပါ။” လုိ႔ႏူးည့့ံသိမ္ေမြ႔ယဥ္ေက်းစြာ ျပန္ေျပာလုိက္ပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္းသိဒၶတၳနဲ႔ ဘုရင္ဗိဗၺိသာရဟာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္းသည္ ဘုရင္ဗိဗၺိသာရထက္ သက္ေတာ္အားျဖင့္ ငါးႏွစ္ၾကီးပါတယ္။ (မဟာ၀ံသ။ ႏွာ။ ၅၈. The Mahavamsa-the great chronicle of sri lanka-p.58)
ဘုရင္ဗိဗၺိသာရက သူေတြးထင္မိတာ ေသခ်ာတယ္ဆုိတာသိသြားတာေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားပါတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ့ ဘုရားအေလာင္းသိဒၶတၳ၏ ဘုရားျဖစ္လုိတဲ့ဆႏၵ ျပည့္စံုပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးခဲ့ျပီးေတာ့ ဘုရားအျဖစ္ကုိ ရရွိျပီဆုိရင္ ရာဇျဂိဳဟ္ျပည္သုိ႔ ဦးစြာပထမၾကြေရာက္ျပီး မိမိနဲ႔ မိမိတုိင္းသူျပည္သားမ်ားအား နိဗၺာန္ေရာက္ေၾကာင္းတရားေတာ္ကုိ ေဟာေတာ္မူလွည့္ပါရန္ ေတာင္းပန္ေလ်ာက္ထားပါတယ္။ ဘုရင္ဗိဗၺိသာရက ဘုရားအေလာင္းသိဒၶတၳ မုခ်ဧကန္ဘုရားျဖစ္မည္ဆုိတာကုိ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိမိႏိုင္ငံကုိ အရင္ၾကြလာဖုိ႔ေလွ်ာက္ထားခဲ့တာပါ။ ဘုရားအေလာင္းကလည္း မင္းၾကီးအလုိအတုိင္း ၾကြေရာက္ပါမယ္လုိ႔ ကတိေပးေတာ္မူျပီး နိဗၺာန္ခ်မ္းသာလမ္းကုိ ရွာေဖြဖုိ႔အတြက္ ခရီးဆက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။