“သုံးသြယ္ေရႊနန္း သူစံျမန္း”
“အရွင္မင္းၾကီး၊ အရွင္မင္းၾကီးရဲ့ သားေတာ္သိဒၶတၳမင္းသားေလး အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါမွာ သူအုိ၊ သူနာ၊ သူေသနဲ႔ ရဟန္းမ်ားကုိ ျမင္ေတြ႔ျပီး နန္းေတာ္ကေန ထြက္ခြာကာ ရဟန္းျပဳ၍ ဆင္းရဲျခင္းအဆံုးျဖစ္တဲ့အရာကုိ ရြာေဖြပါလိမ့္မယ္” ဆုိတဲ့ အသိတရေသ့ၾကီးနဲ႔ ေကာ႑ညပညာရွိတုိ႔ရဲ့ နိမိတ္ဖတ္ခဲ့တဲ့ အသံကုိ ဘုရင္သုေဒၶါဓနရဲ့ စိတ္ထဲမွာ အျမဲၾကားေယာင္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ သိဒၶတၳမင္းသားေလးရဲ့ ဆင္းရဲျခင္းရဲ့ အဆံုးျဖစ္တဲ့ အရာကုိ ရွာေဖြခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ဆႏၵဟာ ဘုရင္သုေဒၶါဓန မင္းၾကီးကုိ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ေစပါတယ္။
ဒီလုိအေတြးမ်ဴိးကုိ ရွင္းလင္းဖယ္ထုတ္မပစ္ႏိုင္ဘူးဆုိရင္ သိဒၶတၳမင္းသားေလးဟာ မၾကာခင္မွာ တုိင္းျပည္နဲ႔ နန္းေတာ္ကုိ စြန္႔ခြာျပီးထြက္သြားမွာကုိ ဘုရင္သုေဒၶါဓန စုုိးရိမ္ကာ ေတြးေတာျပီး ေၾကာက္ရြံ႕ေနပါတယ္။ တကယ္လုိ႔ သိဒၶတၳမင္းသားေလးသာ နန္းေတာ္ကုိစြန္႔ခြာ ေတာအရပ္ကုိ ထြက္ခြားသြားမယ္ဆုိရင္ သူ႔ရဲ့အရိုက္အရာနန္းေတာ္နဲ႔ အမ်ဴိးအႏြယ္ကုိ ဆက္ခံမယ့္သူ၊ ဆက္လက္ထိမ္းသိမ္းမယ့္သူ မရွိမွာကုိလည္း စုိးရိမ္ေနပါတယ္။ သိဒၶတၳမင္းသားေလးရဲ့ နန္းေတာ္က ထြက္ခြာခ်င္ေနတဲ့ စိတ္ဆႏၵကုိ ေျပာင္းလဲပစ္ဖုိ႔ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္းကေတာ့ နန္းေတာ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႕ေတြ ကာမဂုဏ္စည္းစိမ္ေတြနဲ႔သာ အျပည့္အ၀ ခံစားသံုးေဆာင္လုိ႔ ရႏိုင္ေအာင္ထားႏိုင္ဖုိ႔ လုိအပ္တယ္ဆုိတာကုိ ဘုရင္သုေဒၶါဓန ေတြးျမင္သေဘာေပါက္ထားပါတယ္။ သူရဲ့ ဆႏၵေအာင္ျမင္ျပည့္၀ဖုိ႔ ပထမဆံုးအေနနဲ႔ ခမ္းနားထည္၀ါျပီး ရႈ႕ခ်င္စဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အသစ္ျဖစ္တဲ့ နန္းေတာ္ၾကီးသံုးေဆာင္ကုို သိဒၶတၳမင္းသားေလးအတြက္ ထည္ေဆာက္ဖုိ႔ စီစဥ္လိုက္ပါတယ္။ သိဒၶတၳမင္းသားေလး အသက္ တစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္မွာပါ။
ပထမနန္းေတာ္ကေတာ့ သင္းပ်ံ႕ေမႊးၾကိဳင္ေသာ သစ္ေမႊးမ်ားနဲ႔ ေဆာက္လုပ္လိုက္ပါတယ္။ ဒီနန္းေတာ္ေလးရဲ့ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ေႏြးေထြးေစမယ့္ ေလေျပေလးမ်ား ရေစဖုိ႔၊ သင္းပ်ံ႕တဲ့ ပန္းရန႔ံေလးမ်ား ခံစားရရွိေစဖုိ႔ အတြက္နဲ႔ သက္ေသာင့္သက္သာ ျငိမ္းခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္စြာ ၾကည္ႏႈးႏိုင္ေစဖုိ႔အတြက္ စိတ္ကုိၾကည္နႈးေစမယ့္ အရာမွန္သမွ်ကုိ အျပည့္အ၀ အစြမ္းကုန္ ဖန္တီးေပးထားပါတယ္။ ဒီပထမ နန္းေတာ္ကေတာ့ သိဒၶတၳမင္းသားေလး ေအးျမတဲ့ ေဆာင္းရာသီအတြက္ စံျမန္းေနထိုင္ဖုိ႔ပါပဲ။
ဒုတိယနန္းေတာ္ကေတာ့ သိဒၶတၳမင္သားေလး ပႈျပင္းတဲ့ေႏြရာသီေရာက္ရင္ စံျမန္းဖုိ႔အတြက္ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ အေရာင္တလက္လက္နဲ႔ ျပဳျပင္မြန္းမံထားတဲ့ စက်င္ေက်ာက္မ်ားနဲ႔ ျပဳလုပ္ဖန္တီးထားပါတယ္။ တတိယနန္းေတာ္ကေတာ့ အစိမ္းေရာင္ေၾကြျပားမ်ားနဲ႔အတႈ အုတ္ခဲမ်ားနဲ႔ကာရံထားျပီး မုိးရာသီေရာက္ရင္ စံျမန္းဖုိ႔အတြက္ ျပဳလုပ္ဖန္တီးေဆာက္တည္ထားပါတယ္။
ဘုရင္သုေဒၶါဓနဟာ နန္းေတာ္သံုးေဆာင္တုိ႔ရဲ့ ပတ္ပတ္လည္ ၀န္းက်င္မွာ ထာ၀ရ စိမ္းစုိလွပ ေအးျမ ေမႊးပ်႕ံေနေစမယ့္ ဥယ်ာဥ္တစ္ခုကုိ ေဆာက္လုပ္ေစပါတယ္။ ပန္းဥယ်ာဥ္ၾကီးထဲမွာ အေရာင္မ်ဴိးစံုတဲ့ ၾကာပန္းမ်ားနဲ႔အတူ ေအးစိမ့္ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေရကန္မ်ားကုိလည္း ေဆာက္လုပ္ေပးထားေစပါတယ္။ ဒီဥယ်ာဥ္က သိဒၶတၳမင္းသားေလးအတြက္ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာျဖစ္ျဖစ္၊ စီးေတာ္ျမင္းကုိ စီးနင္းေနတဲ့အခါျဖစ္ျဖစ္၊ စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ေစမယ့္ အရာဟူသမွ် ဘာကုိပဲ ျပဳုလုပ္လုပ္ ျပဳလုပ္တဲ့အခါမ်ဴိးမွာ အျမဲတမ္းေပ်ာ္ရႊင္ေနႏိုင္ေအာင္အတြက္၊ ျပဳလုပ္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ လုိအပ္မႈ႕မရွိေအာင္ ျဖည့္စည္းေပးထားတာပါ။
ဒီလုိနဲ႔ ႏွစ္ေတြဟာ လွ်င္ျမန္စြာ ကုန္ဆံုးလာတာနဲ႔အမွ် သိဒၶတၳမင္းသားေလးဟာလည္း အခုဆုိ အရြယ္ေရာက္လာကာ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မင္းသားေလးတစ္ပါးျဖစ္လာပါတယ္။
ခမည္းေတာ္ ဘုရင္သုေဒၶါဓနဟာ သိဒၶတၳမင္းသားေလး နန္းေတာ္ကေန ထြက္ခြာျပီး ဆင္းရဲျခင္းမ်ားရဲ့ အဆံုး၊ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႕ေတြကုိ ရွာေဖြဖုိ႔ အခြင့္အေရးမရရွိေအာင္ ခမ္းနားထည္၀ါလြန္းလွတဲ့ ရမၼ၊ သုဘ၊ သုရမၼ ဆုိတဲ့ နန္းေတာ္ၾကီးသံုးေဆာင္ကုိ ေဆာက္လုပ္ကာ အရာရာတုိင္းအတြက္ လုိအပ္မႈ႕မရွိေအာင္ ျဖည့္ဆည္းေပးထားပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ႏုပ်ဴိလွပတဲ့ ေမာင္းမိႆံ အေျခြအရံမ်ားကုိလည္း လုပ္ေကြ်း ခစားထားေစသလုိ ဖ်ားနာတဲ့သူ၊ အုိိမင္းတဲ့သူမ်ားကုိလည္း နန္းေတာ္အတြင္းမွာ မျမင္ရေလေအာင္ စီမံထားပါတယ္။ “ေသျခင္းတရား” ဆုိတဲ့ အသံကုိပင္ မေျပာမိဖုိ႔ အမိန္႔ေတာ္ ထုတ္ထားတာပါ။
ဘုရင္သုေဒၶါဓနဟာ သားေတာ္ သိဒၶတၳမင္းသားေလးကုိ တစ္ေလာကလံုးကုိ အစုိးရတဲ့ စၾကၤာ၀ေတးမင္းၾကီးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဘုရားအျဖစ္ကုိ သူမလိုလားတာ အမွန္ပါ။ သုိ႔ေပမယ့္လုိ႔ သိဒၶတၳမင္းသားေလးဟာ ခမ္းနားထည္၀ါလွတဲ့ နန္းေတာ္ၾကီးသုံးေဆာင္မွာ စံေနရေပမယ့္လုိ႔ တကယ္မေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါဘူး။ အျမဲတမ္းပဲ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႕ကုိ ရွာေဖြဖုိ႔ စဥ္းစားေတြးၾကံေနခဲ့တာပါ။ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႕ဆုိတာ ဆင္းရဲဒုကၡဟူသမွ် လံုး၀ကုိ မရွိတဲ့ေနရာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡမ်ား မရွိတဲ့ေနရာကေတာ့ နိဗၺာန္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္မွန္တဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႕ကုိ ရွာေဖြခ်င္တဲ့ ဆႏၵရဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ ရည္မွန္းခ်က္ကေတာ့ လူသားအားလံုး၊ သက္ရွိသတၱ၀ါအားလံုး အတြက္ပါပဲ။ ဒါဟာ ေလာကနဲ႔ လူသားအက်ဴိးကုိ ၾကီးျမတ္တဲ့ ကရုဏာေတာ္နဲ႔အတူ အနစ္နာခံကာ ေကာင္းက်ဴိးမ်ားကုိ ေပးဆပ္ခ်င္ၾကတဲ့ ျမင့္ျမတ္သူတုိ႔ရဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ဆႏၵနဲ႔ လုပ္ရပ္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment