“လယ္ထြန္မဂၤလာ”
ဒိီလုိ လယ္ယာျပဳလုပ္ျခင္းအမႈ႔ကုိ အထင္ေသးစရာမလုိသလုိ၊ လယ္ယာလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ေနၾကရလုိ႔လည္း ဂုဏ္ငယ္ ေသးသိမ္တယ္လိုု႔ မခံစားၾကဘဲနဲ႔ တကယ္ တုိင္းျပည္နဲ႔ တုိင္းသူျပည္သား အားလံုးအတြက္ မဂၤလာျပဳလုပ္ျခင္း တစ္ပါးလု႔ိ သတ္မွတ္ထားၾကတာပါ။ ကပိလ၀တၳဳျပည္မွာ ေႏြရာသီရဲ့ ေနာက္ဆံုးတစ္လကေနစျပီး လယ္သမားမ်ားဟာ လယ္ထြန္မဂၤလာကုိ စတင္ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ ဘုရင္သုေဒၶါဓနနဲ႔ အမတ္ၾကီးမ်ား၊ မႈးမတ္မ်ားဟာလည္း လယ္ထြန္မဂၤလာကုိ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း မျဖစ္မေန သြားေရာက္ကာ ဘုရင္ကုိယ္တုိင္ စတင္ျပီး လယ္ထြန္မဂၤလာကုိ ဖြင့္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ ႏိုင္ငံရဲ့ ၾကီးမားျပီး စည္ကားလွတဲ့ လယ္ထြန္မဂၤလာ ပဲြလမ္းသဘင္ၾကီးတစ္ခုပါပဲ။ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားဟာလည္း ဘုရင္ကုိယ္တုိင္ လယ္ထြန္မဂၤလာကုိ ဘုရင္ကုိယ္တုိင္ လယ္ထြန္ယက္ျပီး ဖြင့္လွစ္တာကုိ ၾကည့္ရႈ႕ဖုိ႔ လာေရာက္ၾကျပီး စည္ကားလွတဲ့ ပဲြေတာ္ၾကီးနဲ႔အတူ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ တစ္ေန႔တာကုိ ကုန္ေစၾကပါတယ္။ ဒီႏွစ္ လယ္ထြန္မဂၤလာပဲြေတာ္ကုိ ဘုရင္သုေဒၶါဓနနဲ႔အတူ မင္းသားေလး သိဒၶတၳလည္း လိုက္လာခဲ့ပါတယ္။ ဘုရင္သုေဒၶါဓနကုိယ္တုိင္ လယ္ထြန္မဂၤလာကုိ လွလွပပတန္ဆာဆင္ထားတဲ့ ေရႊျဖင့္လုပ္ထားတဲ့ ထြန္နဲ႔ စတင္ထြန္ယက္ျပီး ဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ ခဏေနမွ ဆုိင္ရာလယ္သမားမ်ားဟာ ဆုိင္ရာဆုိင္ရာ ေနရာေတြမွာယူျပီး ေကာက္ပဲသီးႏွံ စပါးမ်ား စုိက္ဖုိ႔အသင့္ျဖစ္သည့္တုိင္ေအာင္ ထြန္ယက္ၾကပါတယ္။
ေန႔လည္စာစားခ်ိန္မွာ သိဒၶတၳမင္းသားေလးကုိ ထိန္းသိမ္းေစာက္ေရွာက္တဲ့ အထိန္းေတာ္မ်ားဟာ လယ္ထြန္မဂၤလာကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏႈးဖုိ႔ သြားေရာက္ၾကည့္ေနျပီး သိဒၶတၳမင္းသားေလးကို တစ္ေယာက္တည္း ပစ္ထားခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီအခိ်န္မွာ သိဒၶတၳမင္းသားေလးဟာ ဇမၺဳပင္ၾကီးရဲ့ေအာက္ကုိ တစ္ေယာက္တည္း ေလွ်ာက္လာျပီး ျငိမ္သက္စြာထိုင္ရင္း ေတြးေတာ ဆင္ျခင္လုိက္တာကေတာ့ “ငါ၏ခမည္းေတာ္ ဘုရင္သုေဒၶါဓန၊ အမတ္ၾကီးမ်ားနဲ႔ တုိင္းသူျပည္သားမ်ားဟာ လယ္ထြန္မဂၤလာပဲြေတာ္ကုိ လာေရာက္ကာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ က်င္းပေနၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႏြားမ်ားမွာေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႔ အရိပ္အေယာင္ နည္းနည္းကေလးမွ မေတြ႔ျမင္ရဘူး။ မရွိဘူး။ သူုတို႔မွာ ၾကမ္းတမ္းမာေၾကာတဲ ေျမၾကီးကုိ ေဖာက္ခဲြဖုိ႔အတြက္ ထြန္တံုးမ်ားးကုိ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ ရွိသမွ်အား အကုန္ထုတ္ကာ ရုန္းကန္ေနၾကရတယ္။ သူတုိ႔ဟာ သူတုိ႔ရဲ့ နာက်င္ခံစားမႈ႔မ်ားကုိ ကုိယ့္ဆႏၵအရ ပေပ်ာက္သက္သာေအာင္ ရပ္နားခ်င္ၾကေပမယ့္လည္း မနားရဘဲ ပင္ပင္ပန္းပန္း လုပ္ကုိင္ေနၾကရတဲ့အတြက္ သူတုိ႔မွာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ႔အရိပ္အေယာင္ အမႈအရာ လံုး၀ကုိမရွိၾကဘူး။ တစ္ေနကုန္ လူအမ်ားဟာ ေပ်ာ္ပါးေနၾကေပမယ့္လုိ႔ သူတုိ႔ ႏြားေတြမွာေတာ့ ၾကမ္းတမ္းပင္ပန္းစြာ လုပ္ကုိင္ေနၾကရတယ္။” သူတုိ႔မွာ အရွင္သခင္မ်ားဆီက အၾကင္နာမဲ့စြာ ဆဲဆုိ ၾကိမ္းေမာင္းသံမ်ားနဲ႔အတူ ပင္ပန္းစြာနဲ႔ပဲ သခင္မ်ားအတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ လုပ္ကုိင္ေပးေနၾကတယ္။
ေနာက္ေတာ့ သိဒၶတၳမင္းသားေလးဟာ သူအနီးအနားမွာ ရွိတဲ့ အျခားသတၱ၀ါမ်ားရဲ့ မ်ားစြာေသာ လႈပ္ရွားျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အရားမ်ားကုိ သတိထား ရႈ႕ၾကည့္မိလိုက္ပါတယ္။ ပုတ္သင္ညိဳတစ္ေကာင္ဟာ ေျမေပၚတြားသြားရင္း ပုရြက္ဆိတ္မ်ား အျခားပုိးမႊားေလးမ်ားကုိ လုိက္လံစားေသာက္ေနတာကုိ ျမင္ေတြ႔လိုက္ပါတယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ ေျမြတစ္ေကာင္ဟာ လာေရာက္ျပီး ထုိပုတ္သင္ညဳိေလးကုိ ေခါင္းကုိ ကုိက္ျဖတ္ ဖမ္းယူ စားေသာက္ပစ္လုိက္ပါတယ္။ ထုိတုိေတာင္းတဲ့ အခ်ိန္ေလးတြင္းမွာပါပဲ၊ ေကာင္းကင္ေပၚကေနျပီး စြန္ငွက္တစ္ေကာင္က ထုိးဆင္းလာျပီး ထုိေျမြကုိတစ္ဖန္ ကုတ္ယူဖမ္းဆုပ္ျပီး စားေသာက္ပစ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။ သိဒၶတၳမင္းသားေလးဟာ သိပ္ကုိအံအားသင့္သြားပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သိဒၶမင္းသားေလးဟာ သူရဲ့အေတြးစိတ္မ်ားကုိ အာရံုစူးစုိက္ျပီး သူ႔ကုိသူ ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။ “အရာအားလံုးဟာ ဒီအတုိင္းသာဆုိရင္ ဘ၀မွာ အလွတရားမ်ားလုိ႔ ေျပာဆုိေနၾကတဲ့အရာအားလံုးဟာ သူရဲ့ေနာက္ကြယ္မွာ မလွပျခင္း၊ ဆင္းရဲျခင္းမ်ားဟာ ပုန္းကြယ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။ ”သိဒၶတၳမင္းသားေလးဟာ အခုလက္ရွိဘ၀အခ်ိန္ေလးမွာ သူဟာ အပႈအပင္မရိွ သိပ္ကုိ ေပ်ာ္ရႊင္ေနေပမယ့္ လူသားအားလံုး သတၱ၀ါမ်ားအားလံုးကုိ ဖံုးလႊမ္းထားတဲ့ ဆင္းရဲျခင္းတရားမ်ားကုိ နားလည္သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။ ထုိအေၾကာင္းအရာမ်ားကုိ ဆင္ျခင္ျပီးေတာ့ ပထမစ်ာန္ကုိ ၀င္စားေနေတာ္မႈလုိက္ပါတယ္။
လယ္ထြန္မဂၤလာျပီးေျမာက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ့အထိန္းေတာ္မ်ားကုိ သိဒၶတၳမင္းသားေလးကုိ သတိရသြားျပီး သိဒၶတၳမင္းသားေလး ပထမစ်ာန္၀င္စားေနတဲ့ေနရာကုိ အေျပးကေလးလာေရာက္ျပီး နႈိးကာ ဘုရင္သုေဒၶါဓနက မင္းသားေလးကုိ နန္းေတာ္သုိ႔ ျပန္ဖုိ႔အခ်ိန္ျပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ရွာေဖြေနတဲ့အေၾကာင္း ေလ်ာက္ထားျပီးကာ ေခၚေဆာင္သြားၾကပါတယ္။ နန္းေတာ္သုိ႔ အျပန္လမ္းမွာ သိဒၶမင္းသားေလးဟာ အားလံုးေသာသတၱ၀ါမ်ားအေပၚမွာ သနားျခင္းကရုဏာေတာ္မ်ားကို ျဖစ္ေစခဲ့ပါတယ္။ သတၱ၀ါအားလံုးဟာ သူတုိ႔ရဲ့ ဘ၀အသက္ရွင္ေနထုိင္ေရးအတြက္ နာက်င္မႈ႕ေတြ၊ ဆင္းရဲမႈ႔ေတြၾကားမွာ ပင္ပန္းစြာ ရုန္းကန္လႈပ္ရွား ေနၾကရတာကုိ ေတြးျမင္မိလုိ႔ပါ။
ဒီေနရာမွာ သိဒၶမင္းသားေလးရဲ့ ၾကီးျမတ္တဲ့ ကရုဏာေတာ္ကုိ သိရွိျပီး ၾကည္ညိဳတတ္ေစခ်င္ပါတယ္။
No comments:
Post a Comment