မဟာဗုဒၶ၀င္အက်ဥ္း (၁၇)

မဟာဗုဒၶ၀င္အက်ဥ္း (၁၇)

သစၥာေလးပါးကုိ ရွာေဖြျခင္း

ဘုရားအေလာင္းေတာ္ သိဒၶတၳသည္ အာဠာရႏွင့္ ဥဒကတုိ႔နည္းလမ္းဟာ ဆင္းရဲျခင္းမွ လြတ္ေျမာက္ေစမယ့္ လမ္းစဥ္မဟုတ္ဘူးဆုိတာကုိ သိရွိျပီးေတာ့ ကုိယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ က်င့္ၾကံအားထုတ္မည္ဟု ၾကံစည္ဆံုးျဖတ္ျပီး ျငိမ္းေအးေသာ သႏၱိသုခ-နိဗၺာန္းလမ္းကုိ ရွာေဖြရင္း လွည့္လည္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဥရုေ၀လေတာ ေသနာနိဂံုးကုိ ေရာက္လာပါတယ္။
ထုိဥရုေ၀လေတာအုပ္ရဲ့ ေမြ႔ေလ်ာ္ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေျမေနရာကုိလည္းေကာင္း၊ လူသံတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ သာယာတဲ့ေက်းငွက္သံမ်ားနဲ႔အတူ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းတဲ့ ေတာအုပ္ထဲမွာ သန္႔ရွင္း ၾကည္လင္ျပီး ေအးျမေနတဲ့ စိမ့္စမ္းေရ တစ္ခုကုိေတြ႔ရွိျပီးေတာ့ ထုိေတာအုပ္နဲမနီးမေ၀းမွာ ေသနာနိ အမည္ရွိတဲ့ ဆြမ္းခံရြာေလးတစ္ခုလည္းရွိတာျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ထုိဥရုေ၀လေတာအုပ္မွာပဲ ရဟန္းတရားက်င့္ၾကံအားထုတ္ဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေခတ္ကာလတုန္းက ယံုၾကည္မႈ႔အမ်ဴိးမ်ဴိး၊ က်င့္ၾကံမႈ႔အသြယ္သြယ္မ်ားကုိ ခံယူကာ လွည့္လည္သြားလာျပီး က်င့္ၾကံေနၾကတဲ့ ရေသ့ရဟန္းေတြမ်ားစြာ ရွိပါတယ္။ မိသားစု အသုိင္းအ၀ုိင္းမ်ားကုိ စြန္႔ခြာျပီး ရေသ့့ ရဟန္းျပဳျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ ယံုၾကည္မႈ႔က သူတုိ႔၏ ခႏၶာကုိယ္ၾကီးကုိ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္မႈ႔ျပဳျပီး က်င့္ၾကံအားထုတ္ေနၾကျခင္းျဖင့္ သုဂတိဘံုျဖစ္တဲ့ နတ္ျပည္ေရာက္ႏိုင္တယ္လုိ႔ ယံုၾကည္ထားၾကပါတယ္။ လက္ရွိပုိင္ဆုိင္ထားတဲ့ ဒီဘ၀မွာ မိမိတုိ႔ကိုယ္ကုိမိမိ ညွင္းပန္းႏွိပ္ျခင္း ပင္ပန္းေလေလ ေနာင္္ဘ၀မွာ ခ်မ္းသာသုခ ပုိရေလေလပဲ ဆုိတဲ့ယံုၾကည္ခ်က္ သူတုိ႔မွာ အခုိင္အမာရွိထားၾကပါတယ္။
“No Pain No Gain- အနာမခံရင္ အသာမစံရ၊ အနာခံမွ အသာစံရတယ္” ဆုိတဲ့ စကားကိုလက္ကုိင္ထားတဲ့ သူေတြပါပဲ။ တစ္ခ်ဴိ႕က အစားအေသာက္ကုိ စားတယ္ဆုိရံုေလာက္ နည္းနည္းေလးပဲ စားျပီး က်င့္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဴိ႕ကေတာ့ ေျမေပၚကုိ ေျခတစ္ဖက္ပဲ ၾကာရွည္စြာ ရပ္ျပီးေတာ့ က်င့္ၾကံၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ဴိ႕ကေတာ့ ဆူးခြ်န္မ်ား တပ္ထားတဲ့ အိပ္ရာေပၚမွာ အိပ္စက္ျပီး ခ်ဴိးခ်ဴိးျခံျခံ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခႏၶာကုိယ္ကုိ ႏွိပ္စက္ျပီး က်င့္ၾကံၾကပါတယ္။ ဒါကုိ အတၱကိလမထာႏုေယာဂ က်င့္စဥ္လုိ႔ေခၚပါတယ္။ ဘုရားအေလာင္း သိဒၶတၳလည္း နည္းမ်ဴိးစံုစြာ ထက္ထက္သန္သန္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ပါတယ္။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္သာ က်င့္ၾကံအားထုတ္မယ္ဆုိရင္ ငါသဗၺညဳတၪာဏ္ရွင္ ဘုရားစင္စင္ ဧကန္ျဖစ္မွာ ဆုိတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ ဘုရားအေလာင္းမွာ ရွိပါတယ္။ ထုိယံုၾကည္နဲ႔အတူ တကယ္ စစ္မွန္တဲ့ နိဗၺာန္ခ်မ္းသာကုိ ေပးစြမ္းျပီး သတၱ၀ါအားလံုး ဆင္းရဲဒုကၡမွ ကယ္တင္ႏိုင္ရန္အတြက္ လူသာမာန္တုိ႔ က်င့္ဖုိ႔ စိတ္ကူးျဖင့္ေသာ္လည္း မမွန္းႏိုင္တဲ့ ခက္ခဲပင္ပန္းလွတဲ့ ဒုကၠရစရိယာက်င့္စဥ္ကုိ ေျခာက္ႏွစ္တုိင္တုိင္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ပါတယ္။
ဘုရားအေလာင္း သိဒၶတၳ၏ ဒုကၠရစရိယာက်င့္ၾကံခဲ့ပံုကုိ သိေစဖုိ႔အတြက္ စာေရးသူ အာေဘာ္နဲ႔ ရွင္းျပျခင္းထက္ ဗုဒၶျမတ္စြာကုိယ္တုိင္ က်င့္ၾကံခဲ့တာကုိ ျပန္လည္ေဟာၾကားထားတဲ့ မူရင္းစကားေတာ္ေတြကုိ ဖတ္ရျခင္းက ပုိျပီး ျပည့္စံုမွာျဖစ္တာေၾကာင့္ ဗုဒၶရဲ့မူရင္း စကားေတာ္ကုိပဲ နာယူၾကည္ညိဳၾကည့္ရေအာင္ပါ။
ေဗာဓိမင္းသား၏ “အရွင္ဘုရား အကြ်ႏ္ုုပ္အား ခ်မ္းသာျခင္းျဖင့္ ရင္းႏွီးသျဖင့္ ခ်မ္းသာျခင္းကုိ မရႏိုင္၊ ဆင္းရဲ ဒုကၡနဲ႔ ရင္းႏွီးမွ ရႏိုင္၏ဟူေသာ အၾကံျဖစ္မိပါသည္ အရွင္ဘုရား” ဟူေသာ ေလ်ာက္ထားေမးျမန္းရာတြင္ ျမတ္ဗုဒၶက အေလာင္းေတာ္သိဒၶတၳဘ၀တုန္းက ဒုကၠရစရိယာက်င့္ၾကံပုံ သုိ႔မဟုတ္ သစၥာေလးပါးကုိ ရွာေဖြက်င့္ျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေဟာၾကားထားတဲ့ ေဒသနာတစ္ခု “မဇၥ်ိမနိကာယ္၊ မဇၥ်ိမပ႑ာသပါဠိေတာ္၊ ရာဇ၀ဂ္၊ ငါးခုေျမာက္ျဖစ္ေသာ ေဗာဓိရာဇကုမာရသုတ္” ဆုိတာရွိပါတယ္။ ဒီသုတၱန္ေဒသနာထဲမွ သစၥာေလးပါး ျမတ္တရားကုိ ရွာေဖြျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေဟာျပထားတဲ့ ဗုဒၶရဲ့မူရင္း စကားတစ္ခ်ဴိ႕ရဲ့ ျမန္မာျပန္ကုိ စာဖတ္သူတုိအေနနဲ႔ ဒုကၠရစရိယာက်င့္စဥ္ကုိ သတၱ၀ါအမ်ား သံသရာ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ ကယ္တင္ႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ပင္ပင္ပန္းပန္း ဆင္းဆင္းရဲရဲ က်င့္ၾကံခဲ့တာကုိ သိရွိျပီး ေလာကအေပၚမွာ ထားရွိတဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာ၏ ၾကီးျမတ္တဲ့ ကရုဏာေတာ္ ပညာေတာ္တုိကုိ ၾကည္ညိဳႏိုင္ရန္အတြက္ ေရးျပလိုက္ပါတယ္။
“မင္းသား-ထုိငါသည္ အဘယ္အရာသည္ အေကာင္းဆံုး နည္းဟု ရွာေဖြရင္း အဘယ္အရာသည္ အတုမရွိေသာ ျငိမ္းေအးေသာ နိဗၺာန္နည္းဟု ရွာေဖြရင္း မဂဓတုိင္း၌ အစဥ္အတုိင္း ေဒသစာရီ လွည့္လည္ေသာ္ ဥရုေ၀လေတာ ေသနာနိဂံုးဆီသုိ ေရာက္၏။ ထုိအရပ္၌ ေမြေလ်ာ္ဖြယ္ရာ ေျမအဖုိ႔ကုိလည္းေကာင္း၊ ၾကည္ႏူးဖြယ္ေကာင္းေသာ ေတာအုပ္ကုိလည္းေကာင္း၊ အနီးအနားမွ ဆြမ္းခံရာကုိလည္းေကာင္း ျမင္၏၊ မင္းသား ထုိငါ့အား ဤသုိ႔ေသာ အၾကံသည္ျဖစ္၏။ ဤအရပ္သည္ ကမၼဌာန္း အားထုတ္လုိေသာ အမ်ဴိးသားအား ကမၼဌာန္းအားထုတ္ျခင္းငွာ သင့္၏။ မင္းသား-ထုိငါသည္ ထုိအရပ္၌ပင္လ်င္ ဤအရပ္သည္ ကမၼဌာန္း အားထုတ္ျခင္းငွာ သင့္ေလ်ာ္၏ဟု ထုိင္ေန၏။”
“မင္းသား-ထုိင့ါအား ငါသည္ သြားတုိ႔ျဖင့္ သြားတုိ႔ကုိ ၾကိတ္၍ လွ်ာျဖင့္ အာေစာက္ကုိထိလ်က္ စိတ္ျဖင့္ စိတ္ကုိ ဖိႏွိပ္ရမူ၊ ဖ်စ္ညစ္ရမူ၊ ပင္ပန္းေစရမူ ေကာင္းေပမည္ ဟု ဤအၾကံသည္ျဖစ္၏။ မင္းသား-ထုိင့ါအား ငါသည္ သြားတုိ႔ျဖင့္ သြားတုိ႔ကုိ ၾကိတ္၍ လွ်ာျဖင့္ အာေစာက္ကုိထိလ်က္ စိတ္ျဖင့္ စိတ္ကုိဖိႏွိပ္၏။ ဖ်စ္ညစ္၏။ ပင္ပန္းေစ၏။ မင္းသား-ထုိင့ါအား ငါသည္ သြားတုိ႔ျဖင့္ သြားတုိ႔ကုိ ၾကိတ္၍ လွ်ာျဖင့္ အာေစာက္ကုိထိလ်က္ စိတ္ျဖင့္ စိတ္ကုိ ဖိႏွိပ္ ဖ်စ္ညစ္ ပင္ပန္းေစေသာ္ လက္ကတီးၾကားမွ ေခြ်းတုိ႔သည္ ယုိထြက္ကုန္၏။ မင္းသား-အားရွိေသာ ေယာက်ာၤးသည္ အားနည္းေသာ ေယာက်ၤားကုိ ဦးေခါင္း၌ ကိုင္၍ျဖစ္ေစ၊ ပခံုး၌ကိုင္၍ျဖစ္ေစ ဖိႏွိပ္ရာ ဖ်စ္ညစ္ရာ ပင္ပန္းေစရာသကဲ့သုိ႔ မင္းသား ဤအတူပင္လ်င္ သြားတုိ႔ျဖင့္ သြားတုိ႔ကုိ ၾကိတ္၍ လွ်ာျဖင့္ အာေစာက္ကုိ ထိလ်က္ စိတ္ျဖင့္ စိတ္ကုိ ဖိႏွိပ္ဖ်စ္ညစ္ ပင္ပန္းေစေသာ္ ငါ၏ လက္ကတီးၾကားမွ ေခြ်းတုိ႔သည္ ယုိထြက္ကုန္၏။ မင္းသား-ငါသည္ မတြန္႔တုိေသာ လံု႔လကုိ အားထုတ္ျပီးျပီ။ မင္းသား-ငါ့အားေမ့ေလ်ာ့ျခင္းမရွိေသာ သတိသည္ထင္ျပီ။ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ငါ၏ကုိယ္သည္ ပူေလာင္ခဲ့၏။ မျငိမ္းေအးခဲ့။”
“မင္းသား-င့ါအား ထြက္သက္ ၀င္သက္မရွိေအာင္သာလွ်င္ ရႈဆင္ျခင္ရမူ ေကာင္းေပမည္ ဟု ဤအၾကံသည္ျဖစ္၏။ မင္းသား-ထုိငါသည္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း၊ ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကို ပိတ္ပင္ထား၏။ ခ်ဴပ္တည္းထာ၏။ မင္းသား-ထုိငါသည္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ခ်ဴပ္တည္းထားေသာ္ ပိတ္ပင္ထားေသာ္ နားတြင္းတုိ႔မွ ထြက္ေသာ ေလတုိ႔၏ အသံသည္ လြန္ကဲျပင္းထန္စြာျဖစ္၏။ မင္းသား-ပန္းပဲသမားတုိ႔၏ ဖားဖုိကုိ ဆဲြမႈတ္ေသာ္ လြန္ကဲျပင္းထန္ေသာ အသံသည္ျဖစ္သကဲ့သုိ႔ ဤအတူပင္လွ်င္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ခ်ဴပ္တည္းထားေသာ္ ပိတ္ပင္ထားေသာ္ ငါ၏ နားအတြင္းမွ ထြက္ေသာ ေလတုိ႔၏ အသံသည္ လြန္ကဲျပင္းထန္စြာျဖစ္၏။ မင္းသား-ငါသည္ မတြန္႔တုိေသာ လံု႔လကုိ အားထုတ္ျပီးျပီ။ မင္းသား-ငါ့အားေမ့ေလ်ာ့ျခင္းမရွိေသာ သတိသည္ထင္ျပီ။ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ငါ၏ကုိယ္သည္ ပူေလာင္ခဲ့၏။ မျငိမ္းေအးခဲ့။”
“မင္းသား-ထုိင့ါအား ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ မရွိေအာင္သာလွ်င္ ရႈဆင္ျခင္ရမူ ေကာင္းေပမည္ ဟု ဤအၾကံသည္ျဖစ္၏။ မင္းသား-ထိုငါသည္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ခ်ဴပ္တည္းထား၏။ ပိတ္ပင္ထား၏။ မင္းသား ထုိငါသည္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ပိတ္ပင္ထားေသာ္၊ ခ်ဴပ္တည္းထားေသာ္ လြန္ကဲျပင္းထန္ေသာ ေလတုိ႔သည္ ဦးထိပ္၌ တုိ႔ေ၀ွ႔ကုန္၏။ မင္းသား အားရွိေသာ ေယာက်ၤားသည္ ထက္ေသာ ခြ်န္းျဖင့္ ဦးထိပ္၌ ၾကိတ္ႏွိပ္ရာသကဲ့သုိ႔ ဤအတူပင္လွ်င္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ပိတ္ပင္ထားေသာ္၊ ခ်ဴပ္တည္းထားေသာ္ လြန္ကဲျပင္းထန္ေသာ ေလတုိသည္ ငါ၏ ဦးထိပ္၌ တုိ႔းေ၀ွ႔ကုန္၏။ မင္းသား-ငါသည္ မတြန္႔တုိေသာ လံု႔လကုိ အားထုတ္ျပီးျပီ။ မင္းသား-ငါ့အားေမ့ေလ်ာ့ျခင္းမရွိေသာ သတိသည္ထင္ျပီ။ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ငါ၏ကုိယ္သည္ ပူေလာင္ခဲ့၏။ မျငိမ္းေအးခဲ့။”
“မင္းသား-ထုိင့ါအား ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ မရွိေအာင္ ရႈဆင္ျခင္ရမူ ေကာင္းေပမည္ ဟု ဤအၾကံသည္ျဖစ္၏။ မင္းသား-ထိုငါသည္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ခ်ဴပ္တည္းထား၏။ ပိတ္ပင္ထား၏။ မင္းသား ထုိငါသည္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ပိတ္ပင္ထားေသာ္၊ ခ်ဴပ္တည္းထားေသာ္ လြန္ကဲျပင္းထန္ေသာ ဦးေခါင္းကုိက္ခဲျခင္းတုိ႔သည္ ျဖစ္ကုန္၏။ မင္းသား အားရွိေသာ ေယာက်ၤားသည္ ခိုင္ခံ့ေသာ သားေရလြန္ပိုက္ျဖ့င့္ ဥိးေခါင္းကုိ ရစ္ပတ္ထားသကဲ့သုိ႔ ဤအတူပင္လွ်င္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ပိတ္ပင္ထားေသာ္၊ ခ်ဴပ္တည္းထားေသာ္ လြန္ကဲျပင္းထန္ေသာ ဦးေခါင္းကုိက္ခဲျခင္းတုိ႔သည္ င့ါ၌ ျဖစ္ကုန္၏။ မင္းသား-ငါသည္ မတြန္႔တုိေသာ လံု႔လကုိ အားထုတ္ျပီးျပီ။ မင္းသား-ငါ့အားေမ့ေလ်ာ့ျခင္းမရွိေသာ သတိသည္ထင္ျပီ။ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ငါ၏ကုိယ္သည္ ပူေလာင္ခဲ့၏။ မျငိမ္းေအးခဲ့။”
“မင္းသား-ထုိင့ါအား ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ မရွိရေလေအာင္ ရႈဆင္ျခင္ရမူ ေကာင္းေပမည္ ဟု ဤအၾကံသည္ျဖစ္၏။ မင္းသား-ထိုငါသည္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ခ်ဴပ္တည္းထား၏။ ပိတ္ပင္ထား၏။ မင္းသား ထုိငါသည္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ပိတ္ပင္ထားေသာ္၊ ခ်ဴပ္တည္းထားေသာ္ လြန္ကဲျပင္းထန္ေသာေလတုိ႔သည္ ထုိးဆြ ရစ္ေမႊကုန္၏။ မင္းသာ ကြ်မ္းက်င္ေသာ ႏြားသတ္သမားသည္လည္းေကာင္း၊ ႏြားသတ္သမား၏ တပည့္သည္လည္းေကာင္း ထက္ေသာသားလွီးဓားငယ္ျဖင့္ ႏြား၏၀မ္းကုိ ထုိးဆြရစ္ေမႊရာသကဲ့သုိ႔ ဤအတူပင္လွ်င္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ပိတ္ပင္ထားေသာ္၊ ခ်ဴပ္တည္းထားေသာ္ လြန္ကဲျပင္းထန္ေသာေလတုိ႔သည္ ငါ၏ ၀မ္းကုိ ထုိးဆြရစ္ေမႊကုန္၏။ မင္းသား-ငါသည္ မတြန္႔တုိေသာ လံု႔လကုိ အားထုတ္ျပီးျပီ။ မင္းသား-ငါ့အားေမ့ေလ်ာ့ျခင္းမရွိေသာ သတိသည္ထင္ျပီ။ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ငါ၏ကုိယ္သည္ ပူေလာင္ခဲ့၏။ မျငိမ္းေအးခဲ့။”
“မင္းသား-ထုိင့ါအား ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ မရွိရေအာင္ ရႈဆင္ျခင္ရမူ ေကာင္းေပမည္ ဟု ဤအၾကံသည္ျဖစ္၏။ မင္းသား-ထိုငါသည္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ခ်ဴပ္တည္းထား၏။ ပိတ္ပင္ထား၏။ မင္းသား ထုိငါသည္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ပိတ္ပင္ထားေသာ္၊ ခ်ဴပ္တည္းထားေသာ္ လြန္ကဲျပင္းထန္ေသာ ပူေလာင္ျခင္းသည္ ကုိယ္၌ျဖစ္၏။ မင္းသား အားရွိေသာ ေယာက်ၤားႏွစ္ေယာက္တုိ႔သည္ အားနည္းေသာ ေယာက်ၤားကုိ အသီးအသီး လက္ေမာင္းတုိ႔၌ ကိုင္၍ မီးက်ီးတြင္း၌ ကင္းကုန္ရာသကဲ့သုိ႔ ဤအတူပင္လွ်င္ ခံတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွလည္းေကာင္း နားမွလည္းေကာင္း ထြက္သက္ ၀င္သက္တုိ႔ကုိ ပိတ္ပင္ထားေသာ္၊ ခ်ဴပ္တည္းထားေသာ္ လြန္ကဲျပင္းထန္ေသာ ပူေလာင္ျခင္းသည္ ငါ၏ ကုိယ္၌ျဖစ္၏။ မင္းသား-ငါသည္ မတြန္႔တုိေသာ လံု႔လကုိ အားထုတ္ျပီးျပီ။ မင္းသား-ငါ့အားေမ့ေလ်ာ့ျခင္းမရွိေသာ သတိသည္ထင္ျပီ။ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္သာလွ်င္ ငါ၏ကုိယ္သည္ ပူေလာင္ခဲ့၏။ မျငိမ္းေအးခဲ့။”
“မင္းသား စင္စစ္ နတ္တုိ႔သည္ ငါ့ကုိျမင္၍ ရဟန္းေဂါတမသည္ ေသျပီဟု ဆုိကုန္၏။ အခ်ဴိ႕နတ္တုိ႔သည္ ရဟန္းေဂါတမသည္ မေသေသး။ စင္စစ္ကား ေသခါနီးေန၏ ဟု ဆုိကုန္၏။ အခ်ဴိ႕နတ္တုိ႔သည္ ရဟန္းေဂါတမသည္ မေသေသး၊ ေသခါနီးလည္း မဟုတ္၊ ရဟန္းေဂါတမသည္ ရဟႏၱာျဖစ္၍ ေနျခင္းသာျဖစ္၏။ ရဟႏၱာ၏ ေနျခင္းကား ဤသုိ႔သေဘာရွိ၏ဟု ဆုိကုန္၏။”
“မင္းသား- ထုိင့ါအား ငါသည္ လံုး၀ အစာအာဟာရျဖတ္၍ က်င့္ရမူေကာင္းေပမည္ ဟု ဤအၾကံသည္ျဖစ္၏။ မင္းသား-ထုိအခါ နတ္တုိ႔သည္ ငါ့ထံသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္၍ အရွင္…သင္သည္ လံုး၀ အစာအာဟာရ ျဖတ္၍မက်င့္ပါလင့္၊ အကယ္၍ သင္သည္ လံုး၀ အစာအာဟာရျဖတ္၍ က်င့့္အံ့၊ သင့္အား ငါတုိ႔သည္ နတ္ၾသဇာကုိ အေမြးတြင္းမွတစ္ဆင့္ သြင္းအံ့။ ထုိနတ္ၾသဇာျဖင့္ သင္သည္မွ်တလတၱံ႕ ဟု ဤစကားကုိ ဆုိကုန္၏။ မင္းသား-ထုိငါ့အား ငါသည္လည္း လံုး၀အစာမစားဟု ၀န္ခံမူ ဤနတ္တုိ႔သည္လည္း င့ါအား နတ္ၾသဇာကုိ အေမြးတြင္းတို႔မွတစ္ဆင့္ သြင္းကုန္ျငားအံ့၊ ထိုနတ္ၾသဇာျဖင့္လည္း ငါသည္ မွ်တျငားအံ့။ ထုိ၀န္ခံျခင္းသည္ ငါ့အား မုသားသာတည္း ဟု ဤအၾကံသည္ျဖစ္၏။ မင္းသား-ထုိငါသည္ ထုိနတ္တုိ႔ကုိ တားျမစ္၍မသင့္ဟု ေျပာဆုိ၏။”
“မင္းသား-ထုိငါ့အား ငါသည္ တစ္လက္ဖက္မွ်ေသာ ပဲေနာက္ရည္ကုိျဖစ္ေစ၊ ပဲပိစပ္ရည္ကုိျဖစ္ေစ၊ ကုလားပဲရည္ကုိျဖစ္ေစ၊ စားေတာ္ပဲရည္ကုိျဖစ္ေစ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အစာအာဟာရကုိ မ်ဴိရမူ ေကာင္းေပမည္ ဟု ဤအၾကံသည္ျဖစ္၏။ မင္းသား- ထုိငါသည္ တစ္လက္ဖက္မွ်ေသာ ပဲေနာက္ရည္ကုိျဖစ္ေစ၊ ပဲပိစပ္ရည္ကုိျဖစ္ေစ၊ ကုလားပဲရည္ကုိျဖစ္ေစ၊ စားေတာ္ပဲရည္ကုိျဖစ္ေစ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အစာအာဟာရကုိ မ်ဴိ၏။ မင္းသား တစ္လက္ဖက္မွ်ေသာ ပဲေနာက္ရည္ကုိျဖစ္ေစ၊ ပဲပိစပ္ရည္ကုိျဖစ္ေစ၊ ကုလားပဲရည္ကုိျဖစ္ေစ၊ စားေတာ္ပဲရည္ကုိျဖစ္ေစ အနည္းငယ္မွ်ေသာ အစာအာဟာရကုိမ်ဴိေသာ ထုိငါ၏ ကုိယ္သည္ အလြန္ပိန္ၾကံဳျခင္းသုိ႔ေရာက္၏။ အစာအာဟာရနည္းပါးမႈ႔ေၾကာင့္ပင္ ငါ၏ အဂၤါၾကီးငယ္တုိ႔သည္ ကန္စြန္းႏြယ္၏ အဆစ္တုိ႔ကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း၊ ႏြယ္ငန္းတုိ႔၏ အဆစ္တုိ႔ကဲ့သုိ႔လည္းေကာင္း ျဖစ္ေပၚၾကကုန္၏။ အစာအာဟာရနည္းပါးမႈ႕ေၾကာင့္ပင္ ငါ၏ တင္ပါးဆံုသားသည္ ကုလားအုတ္ေျခရာကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ေပၚေန၏။ အစာအာဟာရနည္းပါးမႈ႕ေၾကာင့္ပင္ ငါ၏ ေက်ာက္ကုန္းရုိးသည္ ပုတီးကုံးကဲ့သုိ႔ အနိမ့္အျမင့္ ျဖစ္ေပၚေန၏။ အစာအာဟာရနည္းပါးမႈ႕ေၾကာင့္ပင္ ငါ၏ နံရိုးတုိ႔သည္ ဖရုိဖရဲ အထက္တင္ ေအာက္က် ပ်က္စီးက်ေနေသာ ဇရပ္ေဆြး၏ အျခင္တုိ႔ကဲ့သုိ႔ ဖရုိဖရဲ အထက္တင္ ေအာက္က် ျဖစ္ေနကုန္၏။ အစာအာဟာရနည္းပါးမႈ႕ေၾကာင့္ပင္ နက္ေသာ ေရတြင္းမွ ေရ၀န္းသည္ နက္ရိႈင္း၍ ေအာက္သုိ႔ ၀င္ေနသည္ဟု ထင္ရာသကဲ့သုိ႔ ငါ၏ မ်က္ကြင္းတုိ႔၌ မ်က္လံုးတုိ႔သည္ နက္ရႈိင္း၍ ေအာက္သုိ႔ ၀င္ေနသည္ဟု ထင္ရကုန္၏။ အစာအာဟာရနည္းပါးမႈ႕ေၾကာင့္ပင္ ႏုႏုဆြတ္ထားေသာ ဘူးခါးသီးသည္ ေလ ေနပူျဖင့္ ေတြ႔ထိကာ ရႈံ႕တြေနသကဲ့သုိ႔ ငါ၏ ဦးေခါင္းေရသည္ ရႈ႔ံတြေန၏။”
“မင္းသား-ထုိငါသည္ ၀မ္းေရကုိ သံုးသပ္အံ့ ဟု သံုးသပ္ေသာ္ ေက်ာက္ကုန္းရိုးကုိသာလွ်င္ ကိုင္မိ၏။ ေက်ာက္ကုန္းရုိးကုိ သံုးသပ္အ့့့ံ ဟု သံုးသပ္ေသာ္ ၀မ္းေရကုိသာလွ်င္ကုိင္မိ၏။ မင္းသား- အစာအာဟာရနည္းပါးမႈ႕ေၾကာင့္ပင္ ငါ၏ ၀မ္းေရသည္ ေက်ာက္ကုန္းရိုးသုိ႔ ကပ္သည္အထိ ျဖစ္ေပၚေန၏။ မင္းသား- အစာအာဟာရနည္းပါးမႈ႕ေၾကာင့္ပင္ ထုိငါသည္ က်င္ၾကီးကုိလည္းေကာင္း က်င္ငယ္ကုိလည္းေကာင္း စြန္႔အံ့ ဟု သြားေသာ္ ထုိေနရာ၌ပင္ ေမွာက္ခံုလဲက်၏။ မင္းသား- အစာအာဟာရနည္းပါးမႈ႕ေၾကာင့္ပင္ ဤကုိယ္ကုိ သက္သာေစလုိ၍ လက္ျဖင့္ ကုိယ္တုိ႔ကုိ ပြတ္သပ္၏။ မင္းသား-လက္ျဖင့္ကုိယ္တုိ႔ကုိ ပြတ္သပ္ေသာ္ အျမစ္ေဆြးေနကုန္ေသာ အေမြးတုိ႔သည္ ငါ၏ ကုိယ္မွ ကြ်တ္က်ကုန္၏။”
“မင္းသား-စင္စင္ ငါ့ကုိလူတုိျမင္၍ ရဟန္းေဂါတမသည္ မည္းေသာ အဆင္းရွိ၏ ဟု ဆုိကုန္၏။ အခ်ဴိ႕လူတုိ႔သည္ ရဟန္းေဂါတမသည္ မည္းေသာအဆင္းရွိသည္ မဟုတ္၊ ရဟန္းေဂါတမသည္ ေရႊေသာ အဆင္းရွိ၏ ဟု ဆုိကုန္၏။ အခ်ဴိ႕လူတုိ႔သည္ ရဟန္းေဂါတမသည္ မညး္ေသာ အဆင္းရွိသည္းလည္း မဟုတ္၊ ေရႊေသာ အဆင္းရွိသည္လည္း မဟုတ္၊ ရဟန္းေဂါတမသည္ ၾကမ္းပုိး ေက်ာက္ကုန္း အေရအဆင္းရွိ၏ ဟု ဆုိကုန္၏။ မင္းသား- အစာအာဟာရနည္းပါးမႈ႕ေၾကာင့္ပင္ ထုိမွ်ေလာက္ စင္ၾကယ္ျဖဴေဖြးလ်က္ရွိေသာ ငါ၏ အေရအဆင္းသည္ အလြန္ပ်က္စီးေန၏။”
“မင္းသား-ထုိငါ့အား အတိတ္ကာလ အားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ကုန္ေသာ ၾကီးမားၾကမ္းတမ္းစပ္ရွားကုန္ေသာ၊ ဆင္းရဲခံစားျခင္းတုိကုိ ခံစားခဲ့ကုန္ေသာ သမဏ ျဗဟၼဏ အားလံုးတုိ႔သည္ ဤခံစားျခင္းေလာက္သာလွ်င္ ျဖစ္ကုန္၏။ ဤခံစားျခင္းထက္ မပုိလြန္။”
“မင္းသား-ထိုငါ့အား ငါသည္ ခမည္းေတာ္၏ လယ္ထြန္မဂၤလာအမႈ႔၌ ေအးေသာ သေျပပင္ရိပ္၀ယ္ ထုိင္လ်က္ ကာမဂုဏ္တုိ႔မွ ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္ အကုသိုလ္တရားတုိ႔မွ ကင္းဆိတ္၍သာလွ်င္ ၾကံစည္ျခင္း ၀ိတက္၊ သံုးသပ္ျခင္း ၀ိစာရ ႏွင့္တကြျဖစ္ေသာ နီ၀ရဏ ကင္းဆိတ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ေသာ၊ ႏွစ္သိမ့္ျခင္း ပီတိ၊ ခ်မ္းသာျခင္း သုခ ရွိေသာ ပထမစ်ာန္ကုိ ျပည့္စံုေစ၍ ေနဖူးသည္ကုိ အမွတ္ရ၏။ ဤပထမစ်ာန္သည္ သစၥာေလးပါးတုိ႔ကုိ သိျခင္းငွာ လမ္းစဥ္တည္းဟု ေအာက့္ေမ့ျခင္းသုိ႔ အစဥ္လုိက္ေသာ စိတ္သည္ျဖစ္၏။ မင္းသား-ထုိငါ့အား ကာမဂုဏ္တုိ႔မွ ၾကည္၍သာလွ်င္၊ အကုသိုလ္တရားတုိ႔မွ ၾကဥ္၍သာလွ်င္ ျဖစ္ေသာ ပထမစ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ငါသည္ ေၾကာက္ေလသေလာဟု ဤအၾကံသည္ျဖစ္၏။ မင္းသား-ထုိငါ့အား ကာမဂုဏ္တုိ႔မွ ၾကည္၍သာလွ်င္၊ အကုသိုလ္တရားတုိ႔မွ ၾကဥ္၍သာလွ်င္ ျဖစ္ေသာ ပထမစ်ာန္ခ်မ္းသာကုိ ငါမေၾကာက္ ဟု ဤအၾကံသည္ျဖစ္၏။”
“မင္းသား-ထုိငါ့အား ဤသုိ႔အလြန္ပိန္ၾကံဳေသာအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေသာကုိယ္ျဖင့္ ထုိပထမစ်ာန္ ခ်မ္းသာကုိ ရဖုိ႔ရန္မလြယ္။ ငါသည္ ၾကမ္းတမ္းေသာ ထမင္း၊ မုေယာမုန္႔ အစာအာဟာရကုိ စားရမူ ေကာင္းေပမည္ ဟုဤအၾကံသည္ ျဖစ္၏။ မင္းသား-ထုိငါသည္ ၾကမ္းတမ္းေသာ ထမင္း၊ မုေယာမုန္႔ အစာအာဟာရကုိ စား၏။ မင္းသား-ထုိအခါ ငါ၏ အထံ၌ ရဟန္းေဂါတမသည္ မိမိရေသာ တရားကုိ ေျပာၾကားလတၱ႔ံ ဟု ပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔သည္ လုပ္ေကြ်းေနကုန္၏။ မင္းသား- ၾကမ္းတမ္းေသာ ထမင္း၊ မုေယာမုန္႔ အစာအာဟာရကုိ ငါစားေသာအခါ ရဟန္းေဂါတမသည္ ပစၥည္းမ်ားျပားျခင္းငွာ က်င့္၏။ ကမၼဌာန္းအားထုတ္ျခင္းမွ ထြက္လာသာျဖစ္၏။ ပစၥည္းမ်ားျပားျခင္းငွာ လွည့္လည္ျပီ ဟု ျငီးေငြ႔၍ ထုိပဥၥ၀ဂၢီတုိ႔သည္ ငါ၏ အထံမွ ဖဲြခြာကုန္၏။”
ဒီက်င့္စဥ္ေတြအားလံုးဟာ မိမိကုိယ္ကုိ ဆင္းရဲပင္ပန္းေအာင္ ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္ျခင္း အတၱကိလမထာႏုေယာဂ ဆုိတဲ့ မွားယြင္းတဲ့က်င့္စဥ္ၾကီးပါပဲ။
ဘုရားအေလာင္း ဥရုေ၀လေတာအုပ္၌ က်င့္ေသာအက်င့္သည္ "အနသန၀တၱ-အစာအာဟာရမစားျခင္း အက်င့္ (အန္-မ၊ အသန-မစားျခင္း၊ ၀တၱ-အက်င့္)" ဆုိတဲ့ အက်င့္ပဲျဖစ္ပါတယ္။
ဒီလုိ ခႏၶာကုိယ္ ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာနဲ႔ ေျခာက္ႏွစ္တုိင္တုိင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ က်င့္ၾကံအားထုတ္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘုရားအေလာင္းေတာ္ဟာ ဆင္းရဲကင္းရာျဖစ္တဲ့ နိဗၺာန္လမ္းစဥ္ဆုိတာကုိ ရွာေဖြေတြ႔ရွိျခင္း မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီဒုကၠရစရိယာက်င့္စဥ္ကုိ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးတို႔လည္းပဲ ဘုရားအေလာင္းနဲ႔အတူ က်င့္ၾကံေနၾကပါတယ္။ ဒီက်င့္စဥ္ဟာ သဗၺညဳဘုရားစင္စင္ ဧကန္ျဖစ္ေစႏိုင္တယ္လုိ႔လည္း သူတုိ႔က ယံုၾကည္ထားၾကပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ အေလာင္းေတာ္ကုိယ္တုိင္ သဗၺညဳတဘုရားစင္စစ္ျဖစ္ဖုိ႔အတြက္ ဒီလမ္းစဥ္ဟာ အေထာက္အပံ့မျဖစ္ဘူး အက်ဴိးမျပဳႏုိင္ဘူးဆုိတာကုိ ၪာဏ္ျဖင့္ သိရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ က်င့္ၾကံအားထုတ္ျခင္းေၾကာင့္ မူးေမ့လဲက်သြားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆိတ္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ ေတြ႔ျမင္ျပီးေတာ့ ဆိတ္ႏုိ႔ကုိ ကပ္လွဴပါတယ္။ ဆိတ္ႏို႔ကုိ ဘုဥ္ေပးလုိက္စဥ္မွာ အေတာ္အတန္ အားရွိလာပါတယ္။ ေပ်ာက္ကြယ္ေနတဲ့ မဟာပုရိသလကၡဏာေတာ္ၾကီးေတြလည္း နဂုိမူလအတုိင္း ျပန္လည္ထင္ရွားေပၚလြင္လာပါတယ္။
အဲဒီလုိ ဆိတ္ႏို႔ဘုဥ္းေပးတာကုိ ျမင္လုိက္ရတဲ့ ပဥၥ၀ဂၢီငါးဦးဟာ ရဟန္းေဂါတမသည္ ပစၥည္းမ်ားျပားျခင္းငွာ က်င့္၏။ ကမၼဌာန္းအားထုတ္ျခင္းမွ ထြက္လာသူျဖစ္၏။ ပစၥည္းမ်ားျပားျခင္းငွာ လွည့္လည္ျပီ၊ ဒီေလာက္ ေခါင္းပါးစြာျခိဳးျခံက်င့္ၾကံေနေတာေတာင္မွ ဘုရားမျဖစ္တာ ဒီလုိ ပစၥည္းမ်ားျပားျခင္းသာအလိုရွိသြားျပီဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားျဖစ္ဖုိ႔ေ၀းေပ့ါ ဟု ေတြးျမင္ျပီး စိတ္ပ်က္စြာျဖင့္ ဘုရားအေလာင္းသိဒၶတၳကုိ စြန္႔ခြာျပီးေတာ့ မိမိတုိ႔ဘာသာ တပအက်င့္ကုိ က်င့္ၾကံၾကဖုိ႔အတြက္ မိဂဒါ၀ုန္ေတာသုိ႔ ထြက္ခြာသြားၾကပါတယ္။ forword by http://buddhismworld.ning.com