(ဥပုသ္သီလေစာင့္သူနဲ႔ နတ္ျပည္)

၀ါတြင္းကာလေတြမွာ ဗုဒၶျမတ္စြာရဲ့ သာသနာယဥ္ေက်းမႈ ၀ိနည္းေတာ္အရ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ ၀ါဆုိ၀ါကပ္ၾကရပါ တယ္။ သံဃာေတာ္အရွင္ျမတ္ေတြရဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ဒီဓေလ့ကုိအတုယူအားက်ကာ ဗုဒၶသာသနာ၀င္ ဥပါသကာ၊ ဥပါသိကာမ ေတြကလည္း ၀ါတြင္းကာလမွာ ဥပုသ္သီလကုိ ေဆာက္ တည္က်င့္သုံးၾကပါတယ္။ဥပုသ္ေစာင့္သုံးမႈဟာ ျဖဴစင္တဲ့ကုိယ္က်င့္တရားနဲ႔ ျမင့္ျမတ္တဲ့စိတ္ဓတ္ကုိ ခုိင္မာျမဲျမံေစတာမုိ႔ ေလာက၊ ဓမၼ နွစ္ဖက္လွတဲ့ အစဥ္အလာေကာင္းတစ္ခုပဲျဖစ္ပါတယ္။ အလြန္တရာ ျမတ္နုိးတန္ဖုိးထားတုိက္တဲ့ဘာသာေရးယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။သီတင္းတစ္ပတ္လွ်င္တစ္ရက္မွ်ဥပုသ္သီလ ေစာင့္သုံးရျခင္းဟာကိေလသာဒုစရုိက္အညစ္အေၾကးေတြေၾကာင့္စြန္းထင္ညစ္ေပေနတဲ့ကုိယ္၊ ႏႈတ္၊ ႏွလုံး၊ကံ(၃)ပါးစလုံးကုိဖြပ္ေလွ်ာ္သန္႔ရွင္း ျဖဴစင္ေစျခင္း ျဖစ္သလုိ အေၾကာင္းညီ အက်ိဳးေပးေကာင္းလုိ႔ ေခတၱခဏ ပုိင္ဆုိင္ခြင့္ ရထားတဲ့ရာထူး၊ ဂုဏ္သိန္၊ စည္းစိမ္၊ ဥစၥာအျဖာျဖာတုိ႔ေၾကာင့္ ငယ္ထိပ္ထိေရာက္ ေအာင္ တက္ေနတဲ့ လူ႔ဘ၀ရဲ့ အဆိပ္အေတာက္ေတြကုိ နည္းနည္းစီ ေလွ်ာ့ခ်ေျဖေဖ်ာက္ေနျခင္းလည္းျဖစ္ပါတယ္။

ေျမြေပြးသတၱ၀ါဟာ အေကာင္ငယ္ေပမည့္ အဆိပ္ႀကီးသလုိပဲ မရင့္က်က္တဲ့သူေတြအတြက္ ရာထူးဂုဏ္သိန္ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ငယ္ေနပါေစ အဆိပ္တက္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီ အဆိပ္ေတြေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔သူေတြဟာ ေသေလာက္ေအာင္ ဒဏ္ရာေတြရၾကျပီး တခ်ိဳ႔သူေတြကေတာ့ ေသသြားၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လူ႔ဘ၀၊ လူ႔ခ်မ္းသာထဲမွာ အဆိပ္အေတာက္ေတြ ေရာပါေနပါတယ္။ အဲဒီအဆိပ္အေတာက္ေတြကုိ ကုသုိလ္ ေကာင္းမႈနဲ႔ မေျဖေဖ်ာက္ႏုိင္ရင္ ဒုကၡအႀကီး အက်ယ္ ေရာက္ေတာ့တာပါပဲ။

သီလ၊ သမာဓိ၊ပညာလုိ႔ဂုဏ္သိကၡာ(၃)ခုပါတဲ့ဥပုသ္ေစာင့္သုံးမႈမွာ(၁)သီလခံယူေဆာက္တည္ျခင္း၊ (၂) တရားနာယူ မွတ္သားျခင္း၊(၃)တရားႏွလုံးသြင္းရႈမွတ္ျခင္းဆုိတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္(၃)ခုပါ၀င္ပါတယ္။ အဲဒီ လုပ္ငန္းစဥ္ (၃)ခုထဲမွာ သီလခံယူ ေဆာက္တည္ျခင္းနဲ႔ တရားနာယူမွတ္သား ျခင္းတုိ႔ဟာ ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲ့အသြင္သ႑ာန္မွ်သာ ျဖစ္ျပီးတရားနွလုံးသြင္းရႈမွတ္ ျခင္းကေတာ့ဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲ့ အဓိကလုိရင္း အနွစ္သာရပဲျဖစ္ပါတယ္။

တနည္းအားျဖင့္ ေျပာရရင္ “ျငိမ္ျငိမ္ေနျပီး ျငိမ္းေအာင္က်င့္တာဟာ “ဥပုသ္ေစာင့္တာပါပဲ။ “ျငိမ္ျငိမ္ေန”ဆုိသည္မွာ သီလနဲ႔ ကာယကံ၊ ၀စီကံေတြကုိ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းျဖစ္ျပီး “ ျငိမ္းေအင္က်င့္”ဆုိသည္မွာသမာဓိ၊ပညာ၊သိကၡာတုိ႔ျဖင့္ ေလာဘ၊ ေဒါသစသည့္ကိေလသာအပူေတြကုိ ျငိမ္းေအာင္က်င့္ျခင္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ဒီေကာက္ႏုတ္ခ်က္မွာ ျငိမ္္ျငိမ္ေနျခင္းဟာဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲံအေပၚယံအသြင္သဏၭာန္ပဲျဖစ္ျပီး ျငိမး္ေအာင္က်င့္ျခင္းသည္သာဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲ့အတြင္းအႏွစ္သာရ ျဖစ္ပါတယ္။

ဥပုသ္ေစာင့္သုံးမႈတုိင္းမွာအသြသ္သဏၭာန္ေရာအႏွစ္သာရပါ ျပည့္၀စုံလင္ႏုိင္ပါမွအက်ိဳးႀကီး ျမင့္ျမတ္တဲ့လုပ္ငန္းတစ္ခု ျဖစ္လာႏုိင္ျပီးပညာရွိသူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ ျမတ္ႏုိးတန္ဖုိးထားဖြယ္လည္း ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။အဲသလုိမဟုတ္ဘဲသီလခံယူျပီးတာနဲ႔၀ုိင္းဖြဲ႔စားေသာက္၊စားေသာက္ျပီးရင္ ေလကန္၊ပါးစပ္ေညာင္းတဲ့အခါ ေမ့ေျမာေအာင္အိပ္၊အိပ္ေရး၀လုိ႔အခ်ိန္တန္ညေနေစာင့္တဲ့အခါအိမ္အျပန္လွေအာင္ဟန္ေရးျပတဲ့အေနနဲ႔စိပ္ပုတီးလက္ဆြဲျပီးဘာ၀နာမပါဗလာစိတ္နဲ႔ ျပန္လာတဲ့ဥပုသ္မ်ိဳးကေတာ့ဗုိက္အဆာခံရက်ိဳးမနပ္တဲ့အျပင္ဘာသာျခားေတြရဲ့အထင္ျမင္ေသးကဲ့ရဲ့ျပစ္တင္စရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာဥပုသ္ေစာင့္တာနဲ႔ပတ္သက္ျပီးကေလးဘ၀တုန္းကအဘုိးေျပာျပတဲ့ပုံျပင္ကေလးတစ္ပုဒ္ကုိ သတိရမိ ပါတယ္။ အဘုိးကေတာ့ မုိးေပၚက သိၾကားမင္းႀကီးကုိယ္တုိင္ သူ႔ကုိ ေျပာျပခဲ့တာလုိ႔ ဆုိပါတယ္။

တစ္ခါတုန္းက တာ၀တိ ံသာနတ္ျပည္က နတ္သမီးေလးတစ္ပါးဟာ လူ႔ျပည္ကုိ နတ္မ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္မိသတဲ့။ အဲဒီလုိ ၾကည့္မိတဲ့အခါ လူ႔ျပည္မွာ ၀ါတြင္း ကာလျဖစ္တာမုိ႔ လူေတြအမ်ားႀကီး ဥပုသ္ေစာင့္ၾကတာကုိ ေတြ႔ရတာေပါ့။ အဲဒီအခါ နတ္သမီး ေလးက သိၾကားမင္းႀကီးကုိ “အရွင္သိၾကားမင္း လူ႔ျပည္မွာ လူေတြ ဒီေလာက္ဥပုသ္ေစာင့္ၾကရင္ သူတုိ႔ကြယ္လြန္တဲ့အခါ နတ္ျပည္ေရာက္ၾကမွာမုိ႔ နတ္ျပည္မွာ ေနစရာမွ ရွိပါဦးမလား”လုိ႔ ေလွ်ာက္ထားလုိက္တယ္။

သိၾကားမင္းက “တရားေတာ္နဲ့အညီ ဥပုသ္ေစာင့္တတ္မွ ကုသုိလ္ကရတာ။ ကုသိုလ္ရမွ နတ္ျပည္ေရာက္ႏုိင္တာ။ ဥပုသ္ေစာင့္တုိင္း နတ္ျပည္ ေရာက္ႏုိင္တာ မဟုတ္ဘူး။ သင္မယုံၾကည္ရင္ လူေတြ ဥပုသ္ေစာင့္တတ္၊ မေစာင့္တတ္နဲ႔ ဥပုသ္ေစာင္တဲ့ သူေတြထဲက နတ္ျပည္ေရာက္ႏုိင္တဲ့သူ ပါ မပါကုိ ငါလက္ေတြ႔ျပမယ္” လုိ႔ နတ္သမီးေလးကုိ ေျပာျပပါတယ္။

အဲဒီေနာက္ သိၾကားမင္းဟာ မိမိကုိယ္ကုိ အသက္(၆၀)ေက်ာ္ အဘုိးႀကီးအသြင္ ဖန္ဆင္းျပီး နတ္သမီးေလးကုိေတာ့ အသက္(၁၆)ႏွစ္အရြယ္ အပ်ိဳမေလးလုိ ဖန္ဆင္းကာ လူ႔ျပည္ကုိ ဆင္းသက္လုိက္တယ္။လူျပည္ေရာက္တဲ့အခါဥပုသ္သည္ေတြစုေ၀းေနတဲ့ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဇရပ္ေတြဘက္ကုိ စုံတြဲခုတ္ျပီး သြာလာလည္ပတ္ၾကသတဲ့။

အဲဒီအခါ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ေပၚမွာ အမ်ိဳးသမီးတစ္စုဟာ ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆုိျပီး စုေ၀း၀ုိင္းဖြဲ႔ကာ သူမ်ားအတင္းေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ အဲဒီဇရပ္ အနား လူေယာင္ဖန္ဆင္းထားတဲ့ သိၾကားမင္းတုိ႔ စုံတြဲေရာက္သြားတဲ့အခါ ဇရပ္ေပၚက အမ်ိုးသမီး တစ္စုက (၁၆)ႏွစ္ရြယ္ အပ်ိဳမကေလးကုိ “ဟဲ့.. သူငယ္မ၊ညည္းနဲ႔အဘုိးႀကီးဘာေတာ္သလဲ၊ညည္းအေဖလား၊ ေယာက္်ားလား၊”လုိ႔စပ္စပ္စုစု ေမးၾကသတဲ့။

မိန္းမပ်ိဳေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ နတ္သမီးက “ အဘုိးႀကီးဟာ ကြ်န္မရဲ့ ခင္ပြန္းပါရွင္”လုိ႔ ေျဖတဲ့အခါ၊ ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြက ေမးေငါ့ျပီး “ ၾကည့္စမ္းပါဦးေတာ္၊ ရုပ္ရည္ကေလး သနားကမား ပ်ိဳပ်ိဳ ရြယ္ရြယ္ကေလးနဲ႔ ဒီ ေသခါနီး အဘုိး ႀကီးကုိမွ ယူရသလား၊ တကယ္ဆုိရင္ ရြယ္တူတန္းတူ ယူေရာေပါ့ေအ၊ ဟုိ အဘုိးႀကီးကလည္း ေသခါနီးမွ ရိကၡာယူတယ္၊ ႏြားအုိ ျမက္နုႀကိဳက္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးေပါ့”လုိ႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ုိင္းျပီး အတင္းေျပာၾကသတဲ့။

အဲဒီကေန ေနာက္တစ္ေနရာကုိသြားတဲ့အခါမ်ိဳးသားေတြစုျပီး ေနတဲံ ေက်ာင္းေဆာင္တစ္ခုနားကုိ ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီေနရာကုိ သူတုိ႔စုံတြဲ ေရာက္သြားတယ္ဆုိရင္ပဲ ေယာကၤ်ားေတြက “ ၾကည့္စမ္းေဟ့၊ မလုိက္လုိက္တဲ့ စုံတြဲကြာ၊ အဘုိးႀကီးကလည္း မေခဘူးေနာ္၊ ေကာင္းမေလးကုိ မုန္႔ေပးျပီး ႀကိိဳက္တာေနမွာ၊ ေကာင္မေလးေတာ့ ကံဆုိးတာပဲ၊ မၾကာခင္ မုဆုိးမ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ဟဲ့ ေဟ့ေကာင္- မုဆုိးမ ျဖစ္ရင္ တုိ႔သြားျပီး တန္းစီရရင္ မေကာင္းဘူးလား”လုိ႔ မၾကားတၾကား သေရာ္ၾက စၾကသတဲ့။

အဲဒီေက်ာင္းေဆာင္ဘက္က ထြက္ခဲ့ျပီးတဲ့ေနာက္ ေရအုိးစင္တစ္ခုနားကုိ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီ ေရအုိးစင္နားမွာ အဘြားအုိတစ္ဦးဟာ ဘယ္သူနဲ႔မွ် စကားမေျပာဘဲ မ်က္စိမွိန္ျပီးစိပ္ပုတီးကုိပဲ အသာစိပ္ေနသတဲ့။ မိန္းမပ်ိဳေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ နတ္သမီးေလးက အဖြားနားကုိသြားျပီး “ အဖြား၊ ဒီေရအုိးစင္မွာေရရွိလား၊ ကြ်န္မခင္ပြန္းသည္ ေရဆာလုိ႔ပါရွင္” လုိ႔ ခြင့္ေတာင္း တဲ့အခါ အဘြားအုိက“ရွိပါတယ္သူငယ္မရယ္၊သေဘာရွိ ွိေသာက္ပါ၊ကုသိုလ္လုိခ်င္လုိ႔အဘြားကုိယ္တုိင္ပဲ ေရခပ္ထားတာပါ”လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ အဘုိးႀကီးေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ သိၾကားမင္းကုိ တစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္လုိက္ျပီး“ေအာ္… ေမာင္ႀကီးကသူငယ္မရဲ့ခင္ပြန္းသည္ကုိး၊ဒီလုိေပါ့ေအရယ္၊ ေရွးက ေရစက္ဆုိတာအမ်ိဳးမ်ိဳးဆုံစည္းရတာပဲ၊စိတ္ေကာင္းေကာင္းထားျပီးဖခင္နဲ႔တူေသာခင္ပြန္းရယ္လုိ႔ သေဘာထားရမွာပဲ။ ရိုရုိေသေသျပဳစုပါကြယ္”လုိ႔ ဆုံးမစကားေျပာပါ တယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ သိၾကားမင္းနဲ႔ နတ္သမီးေလးတုိ႔ဟာ နတ္ျပည္ကုိ ျပန္သြားၾကသတဲ့။ နတ္ျပည္ေရာက္တဲ့အခါသိၾကားမင္းက“ကုိင္းဘယ့္ႏွယ့္ရွိစ၊လူ့ျပည္မ်ာဥပုသ္ေစာင့္တဲ့သူေတြကေတာ့မ်ားပါရဲ့၊ အမ်ားစုက ေစတနာ တယ္မသန္႔ၾကဘူး၊ ရုိးရုိး သားသား ကုသိုလ္လုိလားျပီး ဥပုသ္ေစာင့္တဲ့သူက နည္းတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အခု ဥပုသ္ေစာင္တဲ့သူေတြထဲမွာ ေနာက္ဆုံးေတြ႔တဲ့ အဘြားအုိတစ္ေယာက္ပဲနတ္ျပည္ေရာက္လိမ့္မယ္၊က်န္လူေတြကေတာ့ထုံးစံအတုိင္း ေအာက္ျပည္သြားၾကမွာေပါ့”လုိ႔ နတ္သမီး ေလးကုိ ေျပာျပပါတဲ့။

ဒီပုံျပင္ကေလးဟာဥပုသ္ေစာင့္ျခင္းရဲ့အသြင္သဏၭာန္နဲ႔အႏွစ္သာရမတူကြဲျပားပုံကုိခြဲျခားေဖာ္ျပလုိတာပါ။ အႏွစ္သာရ မပါတဲ့ အသြင္သဏၭာန္ ဆုိတာ တကယ္ေတာ့ အကာသက္သက္ပါပဲ။

ဒီပုံျပင္ကေလးကုိဖတ္ျပီး “ဒါ အမ်ားျဖစ္ေနက် ထုံးစံပါပဲ”လုိ႔ ေပါ့ေပါ့ေလးေတြးလုိ႔ ရႏုိင္ေပမယ့္ မိမိတုိ႔ရဲ့ တရားဓမၼ ၊ က်င့္စဥ္သိကၡာေတြကုိ အေလး ဂရုမျပဳ၊ ေပါ့တီးေပါ့ဆ မရုိမေသျပဳမူျခင္းဟာ ဘာသာ၊ သာသနာ ကြယ္ေပ်က္ေၾကာင္းမုိ႔ အထူး သတိျပဳၾကရမွာပါ။

ပိဋကတ္စာေပမွာေတာ့အေပၚယံအသြင္သဏၭာန္မွ်သာ ျဖစ္ျပီး၊အႏွစ္သာရမပါတဲ့ဥပုသ္မ်ိဳးကုိ ေဂါပါလဥပုသ္(ႏြား ေက်ာင္းသားဥပုသ္) အသြင္ သဏၭာန္ ေရာ အႏွစ္သာရပါ ျပည့္သေသာဥပုသ္မ်ိဳးကုိ အရိယဥပုသ္(ျမင့္ျမတ္ေသာဥပုသ္)လုိ႔ ေခၚ ဆုိသတ္မွတ္ပါတယ္။

အႏွစ္သာရျပည့္၀တဲ့ အရိယဥပုသ္တစ္ရက္ ေစာင့္ရတဲ့ အက်ိဳးဟာ “ဇမၺဴဒိပ္ တစ္ကြ်န္းလုံးကုိ အုပ္စုိးရတဲ့မင္း၊မိဖုရားအျဖစ္မ်ိဳးထက္ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားေၾကာင္း”ဘုရားရွင္ကုိယ္ေတာ္တုိင္ ေဟာမိန္႔ေတာ္မူခဲ့ဖူးပါတယ္။

တကယ္တမ္းေျပာရရင္ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆုိတာဘုရား၊ပေစၥကဗုဒၶါ၊ရဟႏၱာအရွင္ျမတ္ေတြရဲ့ ျမင့္ျမတ္လွတဲ့ ဘ၀ကုိ အတူယူ အားက်ျပီး တဒဂၤ ခဏ၊ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ၀င္စားၾကည့္တာပါ။ အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္သူေတြရဲ့ အသက္ရွင္ ေနထုိင္ပုံမ်ိဳးကိုတစ္ရက္တာမွ်အတုခုိးက်င့္ႀကံတာ မ်ိဳးပါ။ဒီအခ်က္ေတြကုိ ေထာက္ဆၾကည့္ရင္ဥပုသ္ေစာင့္တယ္ဆုိတာဘယ္ေလာက္အထက္တန္းက် ျမင့္ျမတ္လွတယ္ဆုိတာ ဆင္ျခင္ ဉာဏ္ရွိသူတုိင္း သိၾကမွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ေလာက၊ဓမၼ ႏွစ္ဖက္လွျပီးအစဥ္အလာေကာင္းတဲ့ဘာသာေရးယဥ္ေက်းမႈအေမြအနွစ္တစ္ခု အလြယ္တကူ မတိမ္ေကာ မကြယ္ ေပ်ာက္ ရေအာင္ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္တာ၀န္ဟာ လူမ်ိဳးဘာသာ သာသနာေတာ္ အဆင့္အတန္းျမင့္မားေရးကုိ လုိလားၾကတဲ့ ဥပုသ္သည္တုိင္းရဲ့ သမုိင္းေပးတာ၀န္တစ္ခုျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးေျပာျပလုိပါတယ္။ အရွင္မုနိႏၵ(ပန္းေထာ္)မွ်ေ၀သည္။