(ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ)

ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ (၁) - အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ ဗုဒၶဘာသာဝင္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ရတနာသံုးပါးကို ကိုးကြယ္ရတယ္။က်မ္းဂန္စကားနဲ႔ေျပာရင္ သရဏဂံုတည္ရတယ္။
‘သရဏဂံု’လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ေၾကာက္မသြားနဲ႔။ အဲဒီလို ေျပာလိုက္ရင္ တို႔ျမန္မာစကားက ဘယ္ေရာက္သြားလဲ … သိလား။ လူေသဆံုးတဲ့ဆီ ေရာက္သြားေရာ။ ဘုန္းႀကီးေတြ သရဏဂံုတင္တဲ့ဆီ စိတ္ေရာက္သြားတယ္။ ေဝါဟာရဆိုတာ မလြယ္ဘူး။သရဏဂံု’ဆိုတာ ပါဠိလို ‘သရဏဂမန’လို႔ေခၚတယ္။

အဲဒီ ‘သရဏဂမန’ကေန ‘သရဏဂံု’လို႔ ဆိုလိုက္ေတာ့ နားမလည္ၾကဘူး။ ေရွးက ျမန္မာေတြက ပါဠိကို ျမန္မာျပန္တဲ့အခါ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့လည္း ျမန္မာျပန္တယ္။ တစ္ခါတစ္ခါက်ေတာ့လည္း ပါဠိပ်က္သံနဲ႔ပဲ ေျပာတယ္။‘စိတ္’ဆိုတဲ့ စကားလံုး ရွိေသးတယ္။ ‘စိတ္’ဆိုတဲ့ စကားကို ျမန္မာစကားလို႔ ထင္ေနၾကတယ္။
‘စိတၱ’ဆိုတဲ့ ပါဠိကေန ‘စိတ္’ဆိုၿပီး ပါဠိပ်က္စကား သံုးၾကတာ။ ျမန္မာမႈျပဳၾကတာပဲ။
အဲဒီလိုပဲ သရဏဂံုဆိုတာလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ ‘ဂမန’ကို (ဂုမ္/ဂံု)လို႔ ဘာသာျပန္ၿပီးေတာ့၊ ‘သရဏ’ကေတာ့ ‘သရဏ’ပဲ။
‘သရဏဂမန’လို႔ မေခၚဘဲနဲ႔ ‘သရဏဂံု’လို႔ လြယ္လြယ္ ေခၚၾကတယ္။
သရဏဆိုတာ
‘သရဏ’ဆိုတာ ဘာလဲ?
‘ဂမန’ဆိုတာ ဘာလဲ?
‘သရဏ’ဆိုတာ ‘ဘုရားကို ကိုးကြယ္ျခင္း၊ ဆည္းကပ္ျခင္း’ပဲ။
‘သရဏ’ကို က်မ္းဂန္ေတြက ဘယ္လို ဖြင့္ျပထားသလဲဆိုေတာ့ ‘အပါယ္ေလးပါး၌ျဖစ္ေသာ ဆင္းရဲမႈကို သတ္တတ္ ညႇဥ္းဆဲတတ္ ပယ္သတ္တာ’ကို ‘သရဏ’လို႔ ေခၚတယ္။
‘သရဏ’ဆိုတာ ရွင္းရွင္း ေျပာရင္ ‘ညႇဥ္းဆဲတတ္တာ၊ ပယ္သတ္တတ္တာပဲ’။
ဘာကို ညႇဥ္းဆဲတတ္တာလဲ?
ဒုကၡကို ညႇဥ္းဆဲတတ္တာ၊ ဒုကၡကို ကာကြယ္ေပးတာပဲ၊ ဒုကၡမရွိေအာင္ လုပ္ေပးတာ။
ဘုရား တရား သံဃာ ရတနာသံုးပါးဟာ တို႔ကို ေဘးရန္ေတြ ကာကြယ္ေပးတယ္။ ဆင္းရဲဒုကၡမွ ကာကြယ္ေပးတယ္။ အပါယ္က်တဲ့ ဒုကၡမွ ကာကြယ္ေပးတယ္။
ကာကြယ္ေပးတယ္လို႔ သံုးၾကစို႔။
တိုက္႐ိုက္ေျပာရင္ ပယ္သတ္တယ္၊ ညႇဥ္းဆဲတယ္လို႔ ဒီလို သံုးရမယ္။
ျမန္မာလို ျပန္ရင္ေတာ့ ‘ကိုးကြယ္ရာ’လို႔ ျပန္ထားတယ္။
ဗုဒၶသရဏဂံု
ျမတ္စြာဘုရားက မင္းတို႔ အကုသိုလ္ေတြ မလုပ္ၾကနဲ႔။ ဒီလို ေဟာတယ္။
ကုသိုလ္ကို လုပ္ၾက။
အကုသိုလ္ေတြ မလုပ္ၾကနဲ႔ဆိုတာ မေကာင္းမႈေတြ ျဖစ္မွာ စိုးလို႔ ေျပာတာ။ အက်ိဳးစီးပြားေတြ ပ်က္စီးမွာ စိုးလို႔ မလုပ္ၾကနဲ႔လို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူပဲ။
ကုသိုလ္ကို လုပ္ၾကလို႔ ေျပာတာဟာ အက်ိဳးစီးပြားရွိမည့္ အလုပ္ကို လုပ္ၾကလို႔ အက်ိဳးစီးပြားရွိမည့္ အလုပ္ကို လုပ္ၾကလို႔ ေျပာတာနဲ႔ အတူတူပဲ။
ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားဟာ သတၱဝါေတြမွာ ျဖစ္မည့္ ေဘးရန္ေတြကို ကာကြယ္တယ္။ ႏွိပ္စက္တယ္။ ညႇဥ္းဆဲတတ္တယ္ ဆိုၿပီး ျမတ္စြာဘုရားကို သရဏလို႔ ေခၚတယ္။
ဓမၼသရဏဂံု
တရားေတာ္ကို သရဏလို႔ ေခၚတာက်ေတာ့ တရားေတာ္ဆိုတာ မဂ္ ဖိုလ္ နိဗၺာန္ ပရိယတ္တရားကို ေခၚတယ္။
မဂ္ဖိုလ္ရလိုက္ရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ အပါယ္မက်ေတာ့ဘူး။
အပါယ္က်မည့္ ေဘးမွ ေစာင့္ေရွာက္တတ္တယ္။
အဲဒီလို တရားထူးေလး တစ္ခါ ရလိုက္ရင္ မိမိတို႔အဖို႔ သက္သာရာ ရတယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္။
ေလာကဆင္းရဲ ဒုကၡၾကားမွာ ေနရေပမယ့္ တရားထူးေလး ရလိုက္တဲ့အခါ အပါယ္ေလးပါး ကင္းဖို႔ ေသခ်ာသြားၿပီေပါ့။
သက္သာရာ ရတယ္လို႔ က်မ္းဂန္က သံုးတယ္။
အဲဒီလို သက္သာရာကို ရေစျခင္းျဖင့္ သတၱဝါတို႔မွာ ျဖစ္မည့္ ေဘးရန္ကို တားဆီးတတ္တယ္။ ဖ်က္ဆီးေပးတတ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ တရားေတာ္ကို သရဏလို႔ ေခၚတယ္။
သံဃသရဏဂံု
သံဃာကို သရဏလို႔ ေခၚတာက်ေတာ့ သံဃာဆိုတာ နည္းနည္းေလး လႉလည္း အက်ိဳး အမ်ားႀကီး ရတယ္။
သံဃာကို လႉတာနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ကို လႉတာ မတူဘူး။
ပုဂၢိဳလ္ကို လႉတာက အဲဒီပုဂၢိဳလ္က ေကာင္းရင္ အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ မေကာင္းရင္ အလႉမွာ အက်ိဳး အရနည္းတယ္။ ေကာင္းရင္ အက်ိဳး အရမ်ားတယ္။
ေကာင္းတဲ့ ေျမမွာ မ်ိဳးေစ့စိုက္တာနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ ေျမမွာ မ်ိဳးေစ့စိုက္တာ ကြာတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သံဃာလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ မေကာင္းတဲ့ သံဃာလို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိဘူး။ ေကာင္းတဲ့ သံဃာခ်ည္းပဲ။
နည္းနည္းေလး လႉေသာ္လည္းပဲ အမ်ားႀကီး အက်ိဳးေပးတဲ့အေနနဲ႔ သတၱဝါေတြရဲ႕ အက်ိဳးမဲ့ျဖစ္ေစမည့္ ေဘးရန္ကို ပယ္ဖ်က္ တားဆီးတတ္ေသာေၾကာင့္ သံဃာကို သရဏလို႔ ေခၚတယ္။
ေနာက္ၿပီး သံဃာကလည္း ဘုရားရွင္ရဲ႕ တရားကို လိုက္နာ က်င့္သံုးၿပီး ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားတဲ့အတိုင္း လူနတ္ျဗဟၼာ သတၱဝါမ်ားအား အကုသိုလ္ မလုပ္ၾကနဲ႔။ ကုသိုလ္ကို လုပ္ၾကလို႔ ေဟာတယ္။
လိုက္နာ ကိုးကြယ္သူမ်ားမွာ ေဘးရန္ ဆင္းရဲ ကင္းၿပီး ေကာင္းက်ိဳးခ်မ္းသာကို ရေစတယ္။
ဒါေၾကာင့္ သံဃာကလည္း ကိုးကြယ္သူမ်ားအား ဆင္းရဲ ကင္းေပ်ာက္၊ ခ်မ္းသာ ေရာက္ေအာင္ ေစာင့္ေရွာက္တတ္လို႔၊ ဆင္းရဲ ေဘးရန္ေတြကို ပယ္သတ္တတ္လို႔ သံဃာေတာ္ကို သရဏလို႔ ေခၚတာ။
သရဏဂမန = သရဏဂံု
သရဏဆိုတာ ဘာလဲ?
ဘုရား တရား သံဃာပဲ။
မေကာင္းမႈကို တားျမစ္တယ္။ ေကာင္းမႈကို လုပ္ေအာင္ အားေပး တိုက္တြန္းတတ္တယ္။
ဂမနဆိုတာ ပါဠိစကား၊ သြားျခင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္။
ဒီေနရာမွာေတာ့ အ႒ကထာဆရာက ‘သိျခင္း’ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ယူပါတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ‘သရဏဂမန’ဆိုတာ ျမန္မာလိုေတာ့ ‘ကိုးကြယ္ျခင္း’၊ ‘ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ သိျခင္း’၊ ‘ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ အသိအမွတ္ ျပဳျခင္း’ကို ‘သရဏဂံု’လို႔ ေခၚတယ္။
ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ။
ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ သိမွတ္ပါ၏။
႐ိုး႐ိုး အဓိပၸာယ္နဲ႔ ေျပာရင္ -
ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါ၏
တရားေတာ္ကို ကိုးကြယ္ပါ၏
သံဃာေတာ္ကို ကိုးကြယ္ပါ၏။
အဲဒီလို ဆိုလိုက္ေတာ့ မင္းတို႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္သြားသလဲ။
ဒါကေတာ့ အဘိဓမၼာဆန္သြားၿပီ။ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
ဘုရားအေပၚမွာ ယံုၾကည္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
တရားအေပၚမွာ ယံုၾကည္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
သံဃာအေပၚမွာ ယံုၾကည္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီလို ယံုၾကည္မႈကို ပါဠိလို ‘သဒၶါ’လို႔ ေခၚတယ္။
တို႔အခုလူေတြ သံုးေနတာေတာ့ ရက္ေရာတာကို သဒၶါလို႔ သံုးေနၾကတယ္။
ဒီပုဂၢိဳလ္က သဒၶါတရား ေကာင္းတယ္ေဟ့၊ မ်ားမ်ား လႉတယ္၊ ခဏ ခဏ လႉတယ္ေဟ့လို႔ ဒီလို သံုးတတ္တယ္။
တကယ္ေတာ့ သဒၶါတရား ေကာင္းတယ္ဆိုတာ ‘ဘုရား တရား သံဃာေတြရဲ႕ အေပၚမွာ မွန္ကန္တဲ့ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္’ကို သဒၶါတရားေကာင္းတယ္လို႔ ေခၚတာ။
အဲဒီ ယံုၾကည္မႈရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အလႉအတန္းလည္းပဲ လက္မေႏွးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ရက္ေရာတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကိုလည္း သဒၶါတရားေကာင္းတယ္လို႔ ျမန္မာစကားမွာ သံုးတာ။
သမၼာဒိ႒ိ
ဘုရား တရား သံဃာကို ယံုၾကည္လာၿပီဆိုေတာ့ အဲဒီ သဒၶါတရားေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ကိုယ့္မွာ မွန္ကန္တဲ့ အယူေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ဘုရားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဘုရားဟာ တကယ္ ရွိတယ္။
အရဟံ အစရွိေသာ ကိုးပါးေသာ ဂုဏ္ေတာ္ႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ ျမတ္စြာဘုရား။
တရားဂုဏ္ေတာ္ေျခာက္ပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ တရားေတာ္။
သံဃာ့ဂုဏ္ေတာ္ကိုးပါးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူေသာ သံဃာေတာ္။
အဲဒီ ဘုရား တရား သံဃာကို ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ မွန္ကန္တဲ့ အယူအဆေတြလည္း ကိုယ့္မွာ ရလာတယ္။
အဲဒါ သမၼာဒိ႒ိေပါ့။
အဲဒီလို ျဖစ္တဲ့ စိတ္ကို သရဏဂံုယူျခင္း၊ ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ျခင္းလို႔ ေခၚတယ္။
ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ျခင္းကို အတိအက် ေျပာစမ္းပါဆိုရင္ ဘုရား တရား သံဃာကို ကိုးကြယ္ေနတယ္၊ အာ႐ုံျပဳၿပီးေတာ့ ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္။ ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေခါင္းထဲမွာ …. ဘုန္းႀကီးေတြကေတာ့ ေခါင္းထဲမွာလို႔ မသံုးဘူး။ ႏွလံုးထဲမွာလို႔ သံုးတယ္။ …. ႏွလံုးထဲမွာ ျဖစ္တယ္။
အဲဒီစိတ္ကေလး ျဖစ္တာကို သရဏဂံုယူတယ္လို႔ ေခၚတယ္။
သရဏဂံုယူရင္လည္း ဒီစိတ္ တကယ္ ျဖစ္တယ္။
နားလည္မႈပါမွ သရဏဂံု စစ္
ဒါျဖင့္ မင္းတို႔ ခုနက သရဏဂံုယူခဲ့ၾကတယ္ ….. ဟုတ္ရဲ႕လား?
သရဏဂံု တည္ခဲ့ၾကတာ ဟုတ္ရဲ႕လား?
ေျဖရ … ခက္ေနၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ငါတို႔ … ဘုရား တရား သံဃာကို ကိုးကြယ္ေနတယ္ … ရွိခိုးေနတယ္လို႔ အသိေလးေတာ့ ရွိေနမွာေပါ့။
ေအး … ဒီကေန႔က စၿပီး မင္းတို႔ သရဏဂံု အစစ္ရၿပီ … မွတ္ထားပါ။
သရဏဂံုယူတဲ့အခါ နားလည္မႈ ရွိပါမွ သရဏဂံု အစစ္ ရတယ္။
‘သိတဲ့စိတ္ မပါဘဲနဲ႔ ႐ြတ္တာ’၊ ‘ကိုယ့္အစား သူမ်ားက ယူေပးတာ’၊ သရဏဂံုအစစ္ မရဘူးတဲ့။
ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ေဗာဓိမင္းသားဆိုတာ ရွိတယ္။ ဒီမင္းသား သူ႔အေမဝမ္းမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိတဲ့အခါ သူ႔အေမက ျမတ္စြာဘုရားထံ သြားၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္တယ္။
“အရွင္ဘုရား၊ ယခု တပည့္ေတာ္မမွာ ကိုယ္ဝန္ ရွိေနပါတယ္။ ေယာက်္ားေလးျဖစ္လား၊ မိန္းကေလးျဖစ္လား မသိဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီကေလးဟာ ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္ဘုရား”လို႔ ေလွ်ာက္တယ္။
ေမြးလာၿပီးတဲ့ေနာက္ ကေလးဘဝမွာပဲ မသိတတ္ေသးတဲ့အ႐ြယ္မွာ အထိန္းေတာ္က ျမတ္စြာဘုရားဆီ ေခၚသြားၿပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ျပန္တယ္။ ဒီကေလးဟာ အရွင္ဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါတယ္၊ ဆည္းကပ္ပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ျမတ္စြာဘုရား သူ႔ဆီႂကြလာၿပီးေတာ့ တရားေဟာတယ္။
တရားဆံုးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားကို သူ သေဘာက်တယ္။ သူ႔သူငယ္ခ်င္းကလည္း အနီးအနားမွာ ရွိေနေတာ့ ေျပာတယ္။
မင္းက ဘုရားကိုေတာ့ ခ်ီးမြမ္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သရဏဂံုလည္း မယူဘူးလို႔ ေျပာတယ္တဲ့။
ဒီေတာ့ သူက ျပန္ေျပာတယ္။
ေဟ့ … ငါက အေမ့ဗိုက္ထဲမွာ ေနကတည္းက သရဏဂံု ယူခဲ့တာကြ။ ကေလးဘဝတုန္းကတည္းက သရဏဂံု ယူခဲ့တာ။ မင္းေျပာလို႔ အခုလည္း ငါ ထပ္ယူပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။
အဲဒီမွာ အ႒ကထာက ဖြင့္တယ္။
ဟိုတုန္းက ဗိုက္ထဲမွာ သရဏဂံုယူတာ မရဘူးလို႔ ေျပာတယ္။
သရဏဂံုဆိုတာ စိတ္အသိဉာဏ္ ပါမွ ရတယ္။
ကေလးဘဝက ယူတာလည္း မရဘူးတဲ့။
သို႔ေသာ္ သူသိတတ္တဲ့ အ႐ြယ္ေရာက္တဲ့အခါ အေမက ေျပာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ငါ မင္းကို ကိုယ္ဝန္ရွိတုန္းက မင္းအတြက္ သရဏဂံု ယူခဲ့တယ္။ အထိန္းေတာ္ကလည္း ေျပာတယ္။ မင္းကေလးျဖစ္စဥ္တုန္းက ငါက မင္းအတြက္ သရဏဂံု ယူခဲ့တယ္။
ေၾသာ္ … ဟုတ္ေပသားပဲလို႔ သူက အသိအမွတ္ ျပဳလိုက္ရင္ သရဏဂံု ရမယ္။
ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ သရဏဂံု မရဘူးတဲ့။
ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ‘ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ’ဆိုေနရင္ အဲဒီ အသိေလး ပါေနေစခ်င္တယ္။
“ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ”ကေတာ့ ေန႔တိုင္းေလာက္ ဆိုေနမယ္ ထင္တယ္ေနာ္။
ဒီေန႔က စၿပီး အဲဒီ အသိကေလးပါေနရင္ ေန႔တိုင္း သရဏဂံု အျပည့္အဝ တည္ေနၿပီလို႔ မွတ္ရမယ္။
ဒီမတိုင္ခင္ကဆိုရင္ မင္းတို႔ ရခ်င္မွ ရမယ္။ အတိအက် မသိႏိုင္ဘူး။
ေအး … သရဏဂံု-ကိုးကြယ္ရာလို႔ ဆိုၿပီး ဆည္းကပ္တာက ဘာလဲလို႔ ေမးရင္ေတာ့ တိတိက်က် ေျပာရရင္ ကိုးကြယ္တဲ့အခါ ေခါင္းထဲမွာ ႏွလံုးထဲမွာ ျဖစ္တဲ့ ကုသိုလ္စိတ္ကို ေခၚတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါတယ္လို႔ ဆိုတဲ့အခါမွာ မင္းတို႔ စိတ္ထဲမွာ မေကာင္းတာေတြ ရွိေသးလား? ေလာဘတို႔ ေဒါသတို႔ ရွိေသးလား?
မရွိဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္အခါမွာ ေလာဘ ေဒါသ အစရွိတဲ့ ကိေလသာေတြ ကင္းေနတယ္ေပါ့။
အဲဒီလို ကိေလသာေတြ ကင္းၿပီးေတာ့ ဘုရားကို ကိုးကြယ္တဲ့ စိတ္ မိမိသႏၲာန္မွာ ျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါကို သရဏဂံုလို႔ ေခၚတယ္။
ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ သိတယ္၊ ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ ဘုရားကို ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈမွ တားျမစ္တယ္။ ေကာင္းမႈကို တိုက္တြန္းေပးတတ္တယ္ဆိုတဲ့ အေနနဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳတာကို ကိုးကြယ္တယ္ ဆိုတယ္။
ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ တရားကို က်င့္တာ
တို႔ ဗုဒၶဘာသာမွာ ဘုရားဆိုတာဟာ ေဟာၾကား႐ုံပဲ ရွိတယ္။
ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္က က်င့္ရတယ္။
ျမတ္စြာဘုရား ကိုယ္ေတာ္တိုင္က ေျပာထားတယ္။ ငါကိုယ္တိုင္ ဒီတရားကို သိၿပီးလို႔ ခုမင္းတို႔ကို ေဟာတာ။ အခု မင္းတို႔က ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဝီရိယစိုက္ၿပီး က်င့္ရမယ္တဲ့။
တို႔ ဘုရားဆိုတာ ေဟာၾကား႐ံုပဲ ေဟာၾကားႏိုင္တယ္။ ဆိုလိုတာကေတာ့ ‘ေရာ့ မင္းတို႔အတြက္ နိဗၺာန္’လို႔ မေပးႏိုင္ဘူး။
သြားေတာင္းလည္း အလကားပဲ။
ဘုရားဆီမွာ နိဗၺာန္ကို ေတာင္းလို႔ ဘုရားကလည္း ေပးႏိုင္တာမွ မဟုတ္တာ။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ က်င့္ရမယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ေကာင္းတာလုပ္ရင္ အဲဒီ ေကာင္းတဲ့အက်ိဳးကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ရမယ္။ ကုိယ္ မေကာင္းတာ လုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့အက်ိဳး ကိုယ္ပဲ ရမယ္။ သူမ်ားက ကိုယ့္အတြက္ တာဝန္ခံတာမ်ိဳး မရွိဘူး။
ဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါ၏။
တရားကို ကိုးကြယ္ပါ၏။
သံဃာကို ကိုးကြယ္ပါ၏လို႔ ဘယ္ေလာက္ ဆိုေန ဆိုေန၊ မက်င့္ရင္ မရဘူး။
တစ္ဖက္မွာ ကိုယ္တိုင္ က်င့္မွ ရတယ္ဆိုတဲ့ စကား ရွိတယ္။
ဒီဘက္က်ေတာ့ တို႔က ဘုရားကို ကိုးကြယ္ေနတယ္၊ အားထားေနတယ္ဆိုေတာ့ အဓိပၸာယ္ရွိရဲ႕လား။
ဘုရားကို အားကိုးတယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသားက ဆရာကို အားကိုးနည္းမ်ိဳး အားကိုးတာ။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာက ေက်ာင္းသားအတြက္ စာမက်က္ေပးႏိုင္ဘူး၊ သင္ျပေပးတယ္။
မင္းတို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾက၊ ဘယ္လို က်င့္ၾကလို႔ပဲ ၫႊန္ျပေပးႏိုင္တယ္။ မင္းတို႔ သြားကစားေနကြာ၊ မင္းတို႔အတြက္ ငါက်က္ထားေပးမယ္၊ ဒီလို လုပ္လို႔ မရဘူး။
အဲဒီလုိပဲ ျမတ္စြာဘုရားက မင္းတို႔ ဘယ္လုိ လုပ္ၾက၊ ဘယ္လို ေနၾက၊ ဘယ္လို တရားက်င့္ၾက၊ အဲဒီလို ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ ေဟာၾကားေပးတယ္။ အဲဒီလိုသာ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဘုရား တရား သံဃာ ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရားကို လမ္းေကာင္း လမ္းမွန္ ၫႊန္ျပေပးႏိုင္တဲ့ ဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳတယ္၊ အားထားတယ္။ တရားကိုလည္း ဆရာအျဖစ္ အသိအမွတ္ ျပဳတယ္။ အဲဒါကိုပဲ ကိုးကြယ္တယ္လို႔ ဆိုတာ။
ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ကေလးက အေမကို အားကိုးတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ငါကိုးကြယ္ရင္ ၿပီးေရာ၊ က်န္တာေတြ ဘုရားက အကုန္လံုး လုပ္ေပးလိမ့္မယ္လို႔ ဒီလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ အားကိုးတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ အဲဒါကို နားလည္ပါ။
ကိုးကြယ္တယ္ဆုိတာ ဘာလ..?
ေလာကုတၱရာသရဏဂံု

သရဏဂံုဟာ အက်ဥ္းအားျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္။
ေလာကုတၱရာသရဏဂံု၊ ေလာကီသရဏဂံုဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္။
ေလာကုတၱရာသရဏဂံုဆိုတာက တရားထူးရတယ္၊ အရိယာျဖစ္တယ္၊ ေသာတာပန္, သကဒါဂါမ္, အနာဂါမ္, ရဟႏၲာျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အသံုးရွိတယ္။ အဲဒီ တရားထူးရတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ စိတ္တစ္ခု ျဖစ္တယ္။ အဲဒီစိတ္ကို မဂ္စိတ္လို႔ ေခၚတယ္။ မဂ္ရယ္ ဖိုလ္ရယ္လို႔ ရွိတယ္။ အဲဒါ တရားထူးရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျဖစ္တဲ့ စိတ္၊ ဝိပႆနာ႐ႈမွတ္တဲ့အခါ ဉာဏ္ေတြ အဆင့္ဆင့္ ျမင့္တက္ၿပီး အဲဒီ တရားထူး ေပၚလာတာေပါ့ေလ။
အဲဒီ တရားထူး ရတဲ့အခ်ိန္ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ရဲ႕ သႏၲာန္မွာ စိတ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္တယ္။
ဘယ္တုန္းကမွ မျဖစ္ဖူးေသးတဲ့ စိတ္တစ္မ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ စိတ္ကို မဂ္စိတ္လို႔ ေခၚတယ္။ အဲဒီ မဂ္စိတ္က နိဗၺာန္ကို တိုက္႐ိုက္ အာ႐ုံျပဳတယ္။ အဲဒီ မဂ္စိတ္က ကိေလသာေတြကို ပယ္ႏိုင္တယ္။ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္။ မဂ္စိတ္က နိဗၺာန္ကို အာ႐ုံ ျပဳၿပီး၊ ကိေလသာေတြကို ပယ္တယ္။
အဲဒီ မဂ္စိတ္ အခိုက္အတန္႔မွာ ျဖစ္တဲ့ သရဏဂံုကို ေလာကုတၱရာသရဏဂံုလို႔ ေခၚတယ္။
ဒါက အနည္းဆံုး ေသာတာပန္ျဖစ္မွ ေလာကုတၱရာသရဏဂံုကို ရမယ္။
အဲဒီ မဂ္အခိုက္အတန္႔မွာ သစၥာကို ျမင္ၿပီးေတာ့ ကိေလသာကို ပယ္တဲ့ စိတ္ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီစိတ္ျဖစ္တဲ့အခါမွာ အဲဒီစိတ္နဲ႔အတူတူ ျဖစ္တဲ့ ကိုးကြယ္မႈ၊ ဘုရားအေပၚ ယံုၾကည္မႈ၊ အဲဒါကို ေလာကုတၱရာသရဏဂံုလို႔ ေခၚတယ္။
ကိေလသာကို ပယ္တယ္ဆိုတာ ႐ိုး႐ိုး ကုသိုလ္နဲ႔လည္း ကိေလသာကို ပယ္ႏိုင္တာပဲ။
ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါ ကိေလသာ မရွိဘူး။ ဒါလဲ ကိေလသာ ပယ္တာပဲ။
ဝိပႆနာနဲ႔လည္းပဲ ကိေလသာကို ပယ္ႏိုင္တာပဲ။ တရားထိုင္တဲ့အခါ ကိေလသာ မရွိဘူး။
အဲဒါ ကိေလသာပယ္တယ္ ေခၚတယ္။
ဒါကေတာ့ ေခတၱ ကိေလသာ ပယ္ထားတာ။
မဂ္နဲ႔ပယ္တာကေတာ့ အၿပီးသတ္ ပယ္တယ္။
မဂ္နဲ႔ပယ္ၿပီး ကိေလသာက အဲဒီပုဂၢိဳလ္သႏၲာန္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
မဂ္စိတ္နဲ႔ ကိေလသာပယ္တယ္ဆိုတာ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မျဖစ္ႏိုင္ေအာင္ ပယ္တာ။
အဲဒါ ေလာကုတၱရာသရဏဂံုလို႔ ေခၚတယ္။
ေလာကီသရဏဂံု
ေလာကီသရဏဂံုကေတာ့ ခုနက ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းေပါ့ေလ။ ပုထုဇဥ္ေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ျဖစ္တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားအေပၚမွာ ယံုၾကည္တဲ့ စိတ္ေပါ့။
ဒီစိတ္ျဖစ္တဲ့အခါမွာ ေလာကီသရဏဂံု ျဖစ္တယ္။
ေလာကီသရဏဂံုျဖစ္တဲ့အခါမွာလည္းပဲ ကိေလသာကိုေတာ့ ပယ္တာပဲ။ ဒါက ေခတၱခဏ ပယ္တာ။
ကိေလသာပယ္ပံု သံုးမ်ိဳး ရွိတယ္။
၁။ တဒဂၤပဟာန္ = တစ္ခဏ ပယ္တာကို တဒဂ္ပဟာန္လို႔ ေခၚတယ္။
အဲဒီ တဒဂၤပဟာန္နဲ႔ ပယ္တာက်ေတာ့ အစားထိုးလုပ္တဲ့ သေဘာ။ ကုသိုလ္လုပ္တဲ့အခါ အကုသိုလ္ မျဖစ္ဘူးေပါ့။ တဒဂၤပယ္တာ။ အဲဒီ ကုသိုလ္ခ်ဳပ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ အကုသိုလ္ ေပၚခ်င္ ေပၚမွာပဲ။
၂။ ဝိကၡမ႓နပဟာန္ = ဒါကေတာ့ ခြာထားတယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္။
တဒဂၤထက္ ၾကာၾကာ ပယ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီ ဝိကၡမ႓နပဟာန္က ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုေတာ့ ေမွာ္ေတာထဲ ကၽြဲတိုးသြားသလိုပဲတဲ့။
ကၽြဲတိုးသြားတဲ့အခါမွာ ေမွာ္ေတြ က်ဲသြားၿပီးေတာ့ အဲဒီေမွာ္ေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မေစ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္ေတာ့ ျပန္ေစ့သြားတာေပါ့။ အဲဒီလို ခပ္ၾကာၾကာေလး ပယ္ထားတာကို ဝိကၡမ႓နပဟာန္နဲ႔ ပယ္တယ္လို႔ သံုးတယ္။
၃။ သမုေစၧဒပဟာန္ ဆိုတာကေတာ့ အႂကြင္းမဲ့ ျဖတ္လိုက္တယ္။
အႂကြင္းမဲ့ ျဖတ္တယ္ဆိုေတာ့ ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွ မေပၚေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရား ရဟႏၲာေတြဆီမွာ အဲဒီ ကိေလသာေတြကို အႂကြင္းမဲ့ ပယ္သတ္ထားတာမို႔ အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ေလာက္ လိုခ်င္စရာ ႏွစ္သက္စရာ အာ႐ုံေတြနဲ႔ ေတြ႕ေတြ႕ မလိုခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မစြဲလမ္းေတာ့ဘူး။
အဲဒါ ကိေလသာကို အၿပီး ပယ္သတ္ထားလို႔ပဲ။
ပယ္တာ သံုးမ်ိဳးအနက္ ေလာကီသရဏဂံုက ကိေလသာကို တဒဂၤအားျဖင့္ ပယ္တယ္။ ဝိကၡမ႓နပဟာန္လို႔ ဆိုခ်င္လည္း ဆိုႏိုင္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ဝိကၡမ႓နပဟာန္ဆိုတာ စ်ာန္ရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ ပယ္ျခင္းမ်ိဳးပဲ။ စ်ာန္ရထားေတာ့ ကိေလသာ ႐ုတ္တရက္ ျပန္မျဖစ္ဘူး။ ခပ္ၾကာၾကာေလး ဟန္႔တားႏိုင္တဲ့ သေဘာ ရွိတယ္။
ေလာကီသရဏဂံု အမ်ိဳးမ်ိဳး
ေလာကီသရဏဂံုမွာ ဘုရား တရား သံဃာကို ယံုၾကည္မႈ ရတယ္။ အဲဒီ ယံုၾကည္မႈကို အေၾကာင္းျပဳၿပီးေတာ့ မွန္ကန္ေသာ အျမင္၊ မွန္ကန္ေသာ အယူ ကိုယ့္မွာ ရတယ္။ ဒါ ေလာကီသရဏဂံုပဲ။
အဲဒီ သရဏဂံုကို ေဖာ္ျပတဲ့အခါမွာ နည္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။
သိသာ႐ုံမွ် ေျပာၾကပါစို႔။
တို႔ယူေနတာ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ တစ္မ်ိဳးပဲ သံုးၾကတယ္။
တစ္ခါတေလ ဘယ္လို ျဖစ္ႏိုင္သလဲဆိုရင္ ‘ဘုရားကို ကိုးကြယ္ပါတယ္’လို႔ ကိုယ္က မေျပာဘူး။ မေျပာဘဲနဲ႔ “ဒီကေန႔က စၿပီး တပည့္ေတာ္၏ ႐ုပ္နာမ္ခႏၶာကို ဘုရားကို စြန္႔လႉပါ၏။ တရားကို စြန္႔လႉပါ၏။ သံဃာကို စြန္႔လႉပါ၏”လို႔ ဆိုရင္လည္းပဲ ဒါသရဏဂံု ခံယူတာ တစ္မ်ိဳးေပါ့။
ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ “တပည့္ေတာ္ ျမတ္စြာဘုရားသာလွ်င္ ကိုးကြယ္ရာ ရွိပါတယ္။ တရားသာလွ်င္ အားထားမွီခိုရာ လဲေလ်ာင္းရာ ရွိပါတယ္။ သံဃာသာလွ်င္ အားထားမွီခိုရာ လဲေလ်ာင္းရာ ရွိပါတယ္”လို႔ ဆိုရင္လည္းပဲ ခုနက “ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ”နဲ႔ အတူတူပဲ။
ဒီလိုမွ မဟုတ္လည္း “ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ပါတယ္။ တရားေတာ္ရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ရဲ႕ တပည့္ျဖစ္ပါတယ္”လို႔ ဒီလိုဆိုလိုက္ရင္လည္း သရဏဂံုယူၿပီးသား ျဖစ္တယ္။
ေနာက္တစ္မ်ိဳးက “တပည့္ေတာ္သည္ ဒီကေန႔က စၿပီးေတာ့ ဘုရား, တရား, သံဃာမွတပါး အျခား မည္သူ႔ကိုမွ် ရွိခိုးျခင္း၊ အ႐ိုအေသျပဳျခင္း မလုပ္ေတာ့ပါဘူး”လို႔ အဲဒီလို ဆိုရင္လည္းပဲ ဒါ သရဏဂံုယူၿပီးသား ျဖစ္တာပဲ။
အဲဒီေတာ့ သရဏဂံုယူရာမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။
ခု ဘုန္းႀကီးေျပာခဲ့တာ ၄-မ်ိဳး ရွိၿပီ။
၁။ ပထမတစ္မ်ိဳးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို စြန္႔တာ။
၂။ ဒုတိယတစ္မ်ိဳးက ျမတ္စြာဘုရားသာ လဲေလ်ာင္းရာ ရွိတယ္လို႔ ဆိုတာ။
၃။ တတိယကေတာ့ တပည့္ခံတာေပါ့။
၄။ စတုတၳကေတာ့ ရတနာသံုးပါးမွတပါး ရွိခိုးျခင္း၊ အ႐ိုအေသျပဳျခင္းေတြ မလုပ္ပါဘူး ေလွ်ာက္တာ။
အဲဒီ ေလးမ်ိဳး ရွိတယ္။
ဒီလိုမွ မဟုတ္လည္း “တပည့္ေတာ္သည္ ျမတ္စြာဘုရားကို အသက္ဆံုးသည့္တိုင္ေအာင္ ခႏၶာကိုယ္ကို စြန္႔လႉပါ၏”လို႔ ဒီလို ေျပာတာေတြလည္း ရွိတယ္။
အဲဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ ေျပာခ်င္တာေလး တစ္ခု ရွိတယ္။ ‘ဒီကေန႔က စၿပီးေတာ့ ဘုရား တရား သံဃာကို ကိုးကြယ္ပါတယ္’ ဆိုၿပီးေတာ့ လိုက္ဆိုခိုင္းတာ ရွိတယ္။ ေတာင္ပုလုဆရာေတာ္ႀကီးက အဲဒီလို ခ်,ခ်ေပးတယ္ မဟုတ္လား။
‘အဇၨ အာဒႎ ကတြာ ...’ စသည္ျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဘုန္းႀကီးကေတာ့ အဲဒါ သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ဘဝင္မက်ဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ အဇၨ အာဒႎ ကတြာ ... ဆိုတာက ‘ယေန႔ကို အစျပဳ၍’တဲ့။ ဒါက ဒီေန႔မွ ဘုရားနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ဘုရားကို ၾကည္ညိဳတဲ့လူအတြက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဗုဒၶဘာသာ ဒီေန႔မွ စၿပီး ျဖစ္တဲ့သူက ဒါကို ဆိုရင္ေတာ့ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္။
ေမြးလာကတည္းက ဗုဒၶဘာသာျဖစ္လာတဲ့သူက ဒီကေန႔မွ ဒါကို ဆိုေတာ့ ဟိုးအရင္က မင္းတို႔ ... ဘုရားကို မကိုးကြယ္ရာ က်တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ‘အဇၨ အာဒႎ ကတြာ’ဆိုတာကို ဘုန္းႀကီးေတာ့ သိပ္ၿပီး ဘဝင္ မက်ဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကိုယ္သရဏဂံု ၿမဲခဲ့တာက ဒီကေန႔မွ ၿမဲခဲ့တာ မဟုတ္ပဲကိုး။
ဒီကေန႔ အထပ္ထပ္ ဆိုတာကေတာ့ ၿမဲရာ သံပါတ္ဆိုတာလိုေပါ့ ... ဟုတ္လား။ ပုိမိုၿပီး ခိုင္ၿမဲေအာင္လို႔ ဆိုတာပါ။ ေန႔တိုင္း ဆိုေနတာကိုး။ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါတည္း ဆိုထားလည္းပဲ စိတ္ထဲ အၿမဲရွိေနရင္ သရဏဂံုတည္ေနတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ‘အဇၨ အာဒႎ ကတြာ’ဆိုတာ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ စိတ္ထဲမွာေတာ့ သိပ္ဘဝင္ မက်ခ်င္ဘူး။
စာထဲမွာ ပါတာေတြက်ေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားနဲ႔ ေတြ႕တယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက တရားေဟာတဲ့အခါက်ေတာ့ သေဘာက်ၿပီး ‘တပည့္ေတာ္ကို ယေန႔မွ စၿပီး အသက္ဆံုးသည့္တိုင္ေအာင္ ဘုရားကို ကိုးကြယ္တဲ့ ဥပါသကာအျဖစ္ မွတ္ေတာ္မူပါ ဘုရား’လို႔ ဒီလို ရွိေနတာကိုး။
သူက အစက ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္ဘူး။ ခုမွ ဘုရားနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး ၾကည္ညိဳလို႔ ခုမွ ျဖစ္တာ။ ဒါက သဘာဝက်တယ္။
တို႔က ေမြးလာကတည္းက ဗုဒၺဘာသာျဖစ္လာတာ။ အဲဒါ ခုမွ ဘုရားကိုးကြယ္ပါ၏ဆိုေတာ့ စကားကပ္စရာေတြ ျဖစ္လာတယ္။
ၿပီးေတာ့ အျခားနည္းေတြလည္း ရွိေသးတယ္ေပါ့ေလ။ ဒီ ေလးနည္းပဲ မင္းတို႔ မွတ္ထားၾက။ ဒီေလးနည္းက တစ္ခုခုနဲ႔ ယူရင္လည္းပဲ သရဏဂံုယူၿပီးသား ျဖစ္တာပဲ။ ဒါမွ မဟုတ္လို႔ ဆိုေနက်အတိုင္း ‘ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ’လို႔ ဆိုရင္လည္း သရဏဂံုယူၿပီး ျဖစ္တာပါပဲ။
သို႔ေသာ္ ငါေျပာသလို အဓိပၸာယ္ေလး နားလည္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ပါ။
ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစၧာမိ
ဓမၼံ သရဏံ ဂစၧာမိ
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ … လို႔ ဆိုရင္
ဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏။ သိမွတ္ပါ၏။
တရားကို ကုိးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏။ သိမွတ္ပါ၏။
သံဃာကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ပါ၏။ သိမွတ္ပါ၏ … လို႔ အဲဒါေလးေတြကို သိေနပါေစ။
အဲဒါဆိုရင္ သရဏဂံုစစ္စစ္ မင္းတို႔ ရမယ္။
သရဏဂံုတည္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး မင္းတို႔ကို ဗုဒၶဘာသာလို႔ မွတ္ရမယ္။
ဗုဒၶဘာသာဆိုတာ ဘုရားလက္ထက္က မရွိခဲ့ဘူးေပါ့။
ဘုရားတပည့္ပဲ ရွိတယ္။ ဘုရား၏ ဥပါသက = ဥပါသကာ လို႔ ေခၚတယ္။
‘ဥပါသက’ဆိုတာ ‘ဘုရား တရား သံဃာကို ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္’ကို ‘ဥပါသက’လို႔ ဆိုတယ္။
ရတနာသံုးပါး ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္။
သရဏဂံု တည္ေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ဥပါသက = ဥပါသကာ လို႔ ေခၚတယ္။
အမ်ိဳးသားကို ဥပါသကာ၊ အမ်ိဳးသမီးကို ဥပါသိကာ လို႔ ဒီလို ခြဲေခၚတယ္။
သရဏဂံု ဘယ္ခါပ်က္
သရဏဂံု ယူထားလို႔ ဥပါသကာ၊ ဥပါသိကာ ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုပါစို႔။ ဥပမာ - မင္းတို႔မွာ ရွိတဲ့ ေဆြမ်ိဳးထဲက အျခား ဘာသာဝင္ ဘုန္းႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီဘုန္းႀကီးကို မင္းတို႔ ရွိခိုးမယ္။ သူက ငါ့ေဆြမ်ိဳးပဲဆိုၿပီး ရွိခိုးတယ္။ အဲဒါ သရဏဂံု မပ်က္ဘူး။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးကို ရွိခိုးတယ္ အ႐ိုအေသေပးတယ္ ဆိုပါစို႔။ သူ႔ကို ကိုးကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ ရွိခိုးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေဆြမ်ိဳးမို႔ ရွိခိုးတာ သရဏဂံု မပ်က္ဘူး။
မင္းတို႔ကို ပညာသင္ေပးဖူးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူ႔ကို အ႐ိုအေသ ျပဳတယ္။ ရွိခိုးတယ္။ ဒါလဲ မပ်က္ဘူး။
ေနာက္ သူ႔ကို အ႐ိုအေသ မေပးရင္ ငါ့ကို အႏၲရာယ္ ျပဳခ်င္ ျပဳမွာ။ မျဖစ္ဘူး။ ရွိေလးေတာ့ ခိုးဦးမွ ဆိုၿပီးေတာ့ ရွိခိုးတယ္။ ေရွးတုန္းက ဘုရင္ေတြကို ရွိခိုးတာ အဲဒါေပါ့။ ဘယ္ရွိခိုးခ်င္မလဲ? လူလူခ်င္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ရွိမခိုးရင္ ဒုကၡေပးႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ရွိခိုးရတာ။ အဲဒီလို ရွိခိုးရင္ေကာ ပ်က္သလားဆိုေတာ့ မပ်က္ဘူးေနာ္။
ဘယ္လို ရွိခိုးရင္ေတာ့ ပ်က္မလဲ?
ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္တဲ့အေနနဲ႔ ရွိခိုးရင္ေတာ့ သရဏဂံုပ်က္သြားမယ္။ ဟိုတစ္ဖက္ကို လက္ခံလိုက္တဲ့သေဘာ ျဖစ္သြားမယ္။ အဲဒါလည္း မင္းတို႔ မွတ္ထား။
ဒါေၾကာင့္ တျခား ဘာသာျခားဆရာေတြ ဘာေတြကို အ႐ိုအေသေပးတာ ကိစၥမရွိဘူး။ သူတို႔ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ အေနနဲ႔ ရွိခိုးတယ္။ ေၾကာက္လို႔ ရွိခိုးတယ္။ ေဆြမ်ိဳးျဖစ္လို႔ ရွိခိုးတယ္။ ဒီလိုသာ လုပ္တာကိုး။
သူတို႔ကို ကိုးကြယ္ရာ၊ သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲမွ ထြက္ေျမာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္အျဖစ္ ဒီလို ယူဆၿပီးေတာ့ ရွိခိုးတာ မဟုတ္ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ သရဏဂံု ယူတယ္ဆိုရင္လည္းပဲ ေလာကမွာ အျမတ္ဆံုး ပုဂၢိဳလ္ပဲ။ သို႔မဟုတ္ ငါ့ကို ေကာင္းရာ ေကာင္းေၾကာင္း ေလာကုတၱရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ၫႊန္ျပတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပဲလို႔ ဒီလို ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ ရွိခိုးတာမ်ိဳးကို သရဏဂံုယူတယ္လို႔ ေခၚတယ္။
တစ္ေန႔က ကိစၥတစ္ခု ရွိတယ္။ ေျပာေတာ့ ေျပာရမွာေပါ့ေနာ္။ သားက ခရစ္ယာန္ျဖစ္ေနတယ္။ အေဖႀကီးဆံုးေတာ့ တို႔ကို ပင့္လို႔ သြားေတာ့ … မီး႐ိႈ႕ခါနီးေပါ့ေလ။ သယ္သြားခါနီးက်ေတာ့ … ကဲ မင္းတို႔အားလံုး ကန္ေတာ့ၾက ကန္ေတာ့ၾကလို႔ ဆိုေတာ့ သားနဲ႔ ေျမးက မကန္ေတာ့ဘူးေပါ့ကြာ။ ရွိမခိုးဘူးေပါ့။ ဒူးေထာက္ေတာ့ ထိုင္ေနၾကတာေပါ့။
ဘုန္းႀကီးကလည္း ရိပ္မိပါတယ္။ ေၾသာ္ … သူတို႔ ခရစ္ယာန္ျဖစ္လို႔ ရွိမခိုးတာဘဲလို႔။ ဘုန္းႀကီးက ေျပာခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကလည္း ေျပာစရာ မဟုတ္ေတာ့ …။
‘ကိုယ့္အေဖျဖစ္လို႔ ရွိခိုးတယ္။ မင္းတို႔ ခရစ္ယာန္ဘာသာ သရဏဂံု မပ်က္ပါဘူး’လို႔ ဘုန္းႀကီးက ေျပာခ်င္တယ္။ ပ်က္မယ္ မထင္ပါဘူး ေနာ္။
ခရစ္ယာန္မွာ ပညတ္ေတာ္ ၁၀ ပါးထဲမွာ ပါတယ္ မဟုတ္လား။ ငါမွတစ္ပါး တျခားဘုရားကို မကိုးကြယ္ရဘူးလို႔ ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္မို႔ ခရစ္ယာန္ေတြက ဘုရားမွတစ္ပါး ဘယ္သူ႔ကိုမွ ရွိမခိုးရဘူး။ ဘုန္းႀကီးလည္း ရွိမခိုးရဘူး။ မိဘလည္း ရွိမခိုးရဘူး။ အဲဒီလို ဘုန္းႀကီး ထင္တယ္။
သူတို႔ကို ကိုးကြယ္တဲ့အေနနဲ႔ သူ႔ဘာသာကို လိုက္နာက်င့္သံုးတဲ့အေနနဲ႔ ရွိခိုးရင္ေတာ့ ဟုတ္တာေပါ့။
ကိုယ့္အေဖႀကီးတစ္ေယာက္ ေသသြားတယ္။ ကိုယ့္ေက်းဇူးရွင္အေဖဆိုတာ ခရစ္ယာန္ျဖစ္ျဖစ္၊ မြတ္ဆလင္ျဖစ္ျဖစ္၊ သားနဲ႔အမိ၊ မိဘနဲ႔သားသမီး ဆိုတာကေတာ့ ေက်းဇူးမ်ားတာပဲ။ ဒီေလာက္ ေက်းဇူးမ်ားတဲ့ အေဖကို ဝတ္ခ်တာေလး မလုပ္ႏိုင္ဘူး။ မလုပ္ရဘူးဆိုရင္ ေတာ္ေတာ္ႀကီး ႐ိုင္းသြားတယ္။
ကိုယ္ ခရစ္ယာန္ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ပဲ ကိုယ့္အေပၚ အလြန္ေက်းဇူးႀကီးတဲ့ အေဖရင္းကို အ႐ိုအေသ မေပးလိုက္ရဘူး။ ဝမ္းနည္းစရာႀကီးလို႔ ေအာက္ေမ့တယ္။ ဒါ မွားတဲ့ အယူရွိတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ ဒါဟာ မေကာင္းတဲ့ အယူပဲလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါတယ္။
ဒါကိုလည္းပဲ နားလည္ထားၾကရမယ္။ တို႔ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြက တျခားဘာသာဝင္ ဘုန္းႀကီးေတြ ေတြ႕ရင္ ေျပလည္ေအာင္ ဆက္ဆံႏိုင္တယ္။ ရွိခိုးစရာလည္း ရွိခိုးလိုက္တာပဲ။ ဘုရားနဲ႔ … တပည့္ေတာ္နဲ႔ စသည္ျဖင့္လည္း အလိုက္အထိုက္ ေျပာလိုက္တာပဲ။
ခရစ္ယာန္ေတြက်ေတာ့ တစ္မ်ိဳး။ ခင္ဗ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ တပည့္ေတာ္ ဘာညာ … ေျပာရမွာ သိတယ္။ မေျပာဘူး။ သူတို႔က ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ လူ႕ယဥ္ေက်းမႈ တစ္ခုပဲ … ဟုတ္လား။ ဘုန္းႀကီးေတြ႕ရင္ ဘုန္းႀကီးကို အရွင္ဘုရားနဲ႔၊ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ေျပာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါဟာ ဘာသာကို စြန္႔တဲ့ သေဘာ မဟုတ္ဘူး။
လူမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ရွိတယ္ မဟုတ္လား။ ဒါကေတာ့ သူတို႔ လြန္တယ္ ထင္တာပဲ။ တစ္ခါတေလ ဘုရားနဲ႔ တပည့္ေတာ္နဲ႔ မွားေျပာသူေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ျပင္ေျပာတဲ့သူေတြ ေတြ႕ဖူးတယ္။
တို႔ျမန္မာေတြက်ေတာ့ ႐ိုမင္ကက္သလစ္ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ေခ်ာေနတာပဲ။ တပည့္ေတာ္နဲ႔ ဘာနဲ႔ ေျပာတာပဲ။ ကိစၥမရွိဘူးေလ။
သရဏဂံု ဘယ္လိုပ်က္
အဲ … သရဏဂံုအေၾကာင္း ေတာ္ေတာ္ေလး သိသြားၿပီ။
ေနာက္ ဘာသိဖို႔ လိုေသးသလဲဆိုေတာ့ သရဏဂံု ဘယ္လိုပ်က္သလဲ?
သရဏဂံုပ်က္တာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ႏွစ္မ်ိဳး ရွိတယ္။
အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္ျခင္းနဲ႔ အျပစ္မရွိေသာ ပ်က္ျခင္းတို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္ျခင္းဆိုတာ ဘာလဲဆိုရင္ အျခားဘာသာထဲ ဝင္လိုက္ရင္၊ ဒါ အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္ျခင္း ျဖစ္သြားတာေပါ့။ တို႔ဘက္ကေန ၾကည့္ရင္ေပါ့ေလ။ မွန္ကန္တဲ့ အယူကေန မွားတဲ့ အယူသို႔ သြားတာပဲ။ ဒါကို အျပစ္ရွိေသာ ပ်က္စီးျခင္းလို႔ ဆိုတာပဲ။
အျပစ္မရွိေသာ သရဏဂံုပ်က္ျခင္းမ်ိဳး ဆိုတာကေတာ့ ေသတာလို႔ ေျပာတာ။ လူဟာ ေသရင္ သရဏဂံု ပ်က္တယ္။ ေသၿပီး သရဏဂံုဟာ ေနာက္ဘဝ ပါမသြားဘူးလို႔ ဆိုလိုတယ္။
ဒါကေတာ့ သူ႔ဟာသူ သဘာဝအေလ်ာက္ ေသသြားတာကိုး။ အဲဒီ ပ်က္ျခင္းက ေလာကီသရဏဂံုေပါ့ေလ။
ေလာကုတၱရာသရဏဂံုကေတာ့ ဒီလို ပ်က္တာ မရွိပါဘူး။ ေလာကုတၱရာသရဏဂံုကေတာ့ ေနာက္ဘဝထိ ပါသြားတယ္။
ေသာတာပန္ဆိုပါေတာ့။ ဒီဘဝေသၿပီး ေနာက္ဘဝ လူသြားျဖစ္တယ္။ ကေလးျဖစ္ဦးေတာ့ သူက တျခားဘာသာ မေျပာင္းေတာ့ဘူး။ ဆိုပါေတာ့ ေသာတာပန္တစ္ေယာက္ ခရစ္ယာန္ဗိုက္ထဲ သြားဝင္စားတယ္။ ေမြးတဲ့အခါ သူဟာ ခရစ္ယာန္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။
ပုထုဇဥ္ဆိုတာေတြကေတာ့ ဒီလို မၿမဲဘူး။ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မယ္၊ မျဖစ္ခ်င္ မျဖစ္ဘူး။
အရိယာပုဂၢိဳလ္ေတြကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ မသိေတာင္မွ အျခားဘာသာ ဘယ္ေတာ့မွ မသြားေတာ့ဘူး။ တျခားဘုရားကို ဘယ္ေတာ့မွ မကိုးကြယ္ေတာ့ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ ေလာကုတၱရာသရဏဂံုက ခိုင္ၿမဲတယ္။
ကိုးကြယ္တယ္ဆိုတာ ဘာလဲ (၃) - အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ
သရဏဂမနကို နားလည္
‘သရဏဂမန’ဆိုတာ အမွန္ နားလည္ရမယ္။
‘သရဏ’ဆိုတာ ဘာလဲ?
‘ဂမန’ဆိုတာ ဘာလဲ?
‘သရဏဂမန’ဆိုတာ ဘာလဲ?
‘သရဏ’ဆိုတာ ကိုးကြယ္ရာ ပုဂၢိဳလ္၊ ေဘးရန္အေပါင္းကို ဖ်က္ဆီးေပးတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ကို ျဖစ္ျဖစ္၊ တရားကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဲဒါကို သရဏလို႔ ေခၚတယ္။
‘သရဏဂမန’ဆိုတာက အဲဒီ ေဘးရန္အေပါင္းကို ဖ်က္ဆီးေပးတတ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ဒါမွမဟုတ္ တရားကို ကိုးကြယ္တာကို သရဏဂမနလို႔ ေခၚတယ္။ ဒါကို ဆရာအျဖစ္နဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳတာမ်ိဳးေပါ့။ အဲဒါဟာ သရဏဂမနပဲ။
သရဏဂံုအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိတယ္။
မိမိကုိယ္ကို စြန္႔လႉပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္လည္း သရဏဂံုယူၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။
အရွင္ဘုရားကိုသာ ကိုးကြယ္ရာရွိပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္လည္း သရဏဂံုယူၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။
ဒါမွမဟုတ္ အရွင္ဘုရားကို ဆရာအျဖစ္နဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ရင္လည္း သရဏဂံု တည္တာပဲ။
ဘုရား တရား သံဃာမွတစ္ပါး ရွိခိုးမႈ၊ ကိုးကြယ္မႈ မျပဳလုပ္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရင္လည္း ျဖစ္တာပဲ။
သရဏဂံုယူေတာ့ ဘာအက်ိဳးရွိသလဲ
သရဏဂံုယူေတာ့ ဘာအက်ိဳးရွိသလဲလို႔ ေမးရင္ ေလာကုတၱရာသရဏဂံု တည္လွ်င္ မဂ္ဖိုလ္ရတဲ့သူဟာ ဒုကၡခပ္သိမ္း ကင္းၿငိမ္းကာ ရဟႏၲာျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ ဘဝဇာတ္သိမ္းသြားရတယ္ဆိုတဲ့ အက်ိဳး ရွိတယ္။
ေလာကီသရဏဂံုက်ေတာ့ ေကာင္းရာမြန္ရာ ေရာက္တာ။ ဒါဟာ ေလာကီသရဏဂံုရဲ႕ အက်ိဳးပဲ။ ျဖစ္တဲ့ဘဝမွာ စည္းစိမ္ခ်မ္းသာ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာမႈမ်ိဳး စသည္တို႔ဟာ ေလာကီသရဏဂံုရဲ႕ အက်ိဳးပဲ။
အဲဒီမွာ ဘုရားေဟာထားတဲ့ ဂါထာတစ္ပုဒ္ ရွိတယ္။
ေယေကစိ ဗုဒၶံ သရဏံ ဂတာေသ၊
န ေတ ဂမိႆႏၲိ အပါယဘူမႎ။
ပဟာယ မာႏုသံ ေဒဟံ၊
ေဒဝကာယံ ပရိပူေရႆႏၲိ။
အဲဒီ ဂါထာကို တိုက္႐ိုက္ အဓိပၸာယ္ျပန္မယ္ဆိုရင္ “ျမတ္စြာဘုရားကို ကိုးကြယ္ရာဟူ၍ ဆည္းကပ္ၾကတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ အပါယ္ဘံုသို႔ မလား မေရာက္ၾကဘူး”တဲ့။ ေသသည့္တိုင္ေအာင္ သရဏဂံုၿမဲေနရင္ေပါ့။
ဒီဂါထာအရ သရဏဂံု တည္ၿမဲျခင္းရဲ႕ အက်ိဳးက အပါယ္မက်ဘူး။ နတ္ျပည္ေရာက္မယ္။
အဲဒီ သရဏဂံုဟာ မပ်က္ေပမယ့္ သရဏဂံုကို ခံယူတဲ့အခါ နားမလည္ရင္၊ ေနာက္ … သံသယျဖစ္ေနရင္ စသည္ျဖင့္ သရဏဂံု ညစ္ႏြမ္းတယ္။
စမ္းသပ္စစ္ေဆး လက္ခံက်င့္သံုး
ဘုရားေဟာထားတာ တစ္ခုရွိတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အရမ္းမယံုနဲ႔။ ကိုယ္တိုင္ ေတြ႕ရွိ နားလည္ၿပီးေတာ့မွ ဟုတ္သည္ မဟုတ္သည္ကို ဆံုးျဖတ္ၿပီး ေကာင္းတာဆိုရင္ လိုက္နာ က်င့္သံုးမယ္။ မေကာင္းတဲ့ဟာဆိုရင္ ပယ္ရမယ္လို႔။
အဲဒီေတာ့ တစ္ခါတေလက်ရင္ တို႔ဗုဒၶဘာသာမွာ တို႔ကေတာ့ လက္မေလး ေထာင္ေထာင္ၿပီး ေျပာၾကတယ္။
“ဗုဒၶဘာသာမွာ Blind faith မ်က္ကန္းယံုၾကည္မႈဆိုတာ မရွိဘူး။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ နားလည္ၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သိမွ။ မွန္ေတာ့ မွန္တယ္။
ဒါေပမယ္လို႔ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ Blind ဘလိုင္း မဟုတ္ဘူး ထင္တယ္။ ဒါေပမယ္လို႔ Faith ဘုရားကို ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ … သူက … အမွန္လို႔ ယူရတာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။
မင္းတို႔ အေျပာလြန္မွာ စိုးလို႔ ေျပာတာ။ ကိုယ္က အေျပာလြန္သြားေတာ့ သူမ်ားက ဝင္ၿပီး ထိုးလိုက္ရင္ မေျဖႏိုင္ ျဖစ္သြားမယ္။”
အဲဒီေတာ့ ကံ ကံရဲ႕အက်ိဳးတဲ့။ ဒါလည္း တို႔ဘုရားကို ယံုၿပီးေတာ့ ယံုေနရတာ။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သိလား၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ျမင္လား၊ အကုသိုလ္ကံျပဳလို႔ အကုသိုလ္အက်ိဳး ရတယ္၊ ကုသိုလ္ကံျပဳလို႔ ကုသိုလ္အက်ိဳး ရတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္တိုင္ မျမင္ဘူး၊ မသိဘူး မဟုတ္လား။
ဒါေပမယ့္ ဘုရားေဟာထားတဲ့ က်မ္းဂန္ေတြ ရွိတယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီး တို႔က “ဘုရားဆိုတာ မဟုတ္မမွန္တဲ့ စကား ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး”လို႔ ျမတ္စြာဘုရားအေပၚမွာ ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ တို႔တေတြကလည္း ဒါကို အမွန္လို႔ ယူဆၿပီးေတာ့ သူမ်ားလက္ထဲ တစ္ဆင့္ေရာက္ဖို႔ ေဟာေျပာေနတာ ဟုတ္တယ္ … မဟုတ္လား။
ေကာင္းတာ လုပ္ရင္ ေကာင္းတဲ့ အက်ိဳး ရတယ္။ မေကာင္းတာ လုပ္ရင္ မေကာင္းတဲ့ အက်ိဳး ရတယ္။ အတိအက်ေတာ့ ျမင္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလာကမွာ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ပ်က္ေနတယ္။ ဒီေလာကီအလို Thinking ေတြးေတာ ၾကံဆျခင္း အေနနဲ႔ သြားတာ။ Intuitive knowledge အေနနဲ႔ မသိဘူး။
ထို႔အတူပဲ ေနာက္ဘဝ ရွိတယ္ဆိုတာလည္းပဲ ဘုရားေဟာတာကို ေလးစား ယံုၾကည္ၿပီး တို႔က ေျပာေနတာ။
ယံုၾကည္တယ္ဆိုတာ
ေနာက္ဘဝရွိတယ္ဆိုတာ တကယ္ျမင္တဲ့လူ … တို႔ေက်ာင္းမွာေတာင္ ရွိတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘဏဆိုတာ … သူရဲ႕ ေနာက္ဘဝကို မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီလို ဘုန္းႀကီးမ်ိဳးက်ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျငင္းလို႔ မရဘူး။
ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႕ လူဝင္စားေတြက်ျပန္ေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေနာက္တုန္းက ဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ မသိၾကဘူး။ ေရွ႕ဘဝဆိုတာလည္း မသိၾကဘူး။
ဒါေပမယ့္ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတယ္လို႔ ေလးစား ယံုၾကည္ၿပီးေတာ့ “ျမတ္စြာဘုရားက ဘယ္ေတာ့မွ မဟုတ္ မမွန္တဲ့ စကားကို မေျပာဘူး။ မွန္ကန္တဲ့ စကားကိုပဲ ေျပာတာ”လို႔ ယံုၾကည္ၾကတာ။ အဲဒါေတြက်ေတာ့ We have to take on faith.
တဖက္ကလည္း အၿမဲတမ္း ဘုရားေဟာတာပဲလို႔ လက္ခံၿပီး ယံုေနမလား ဆိုေတာ့ … ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ နားလည္ေအာင္ ဘုရားက နည္းေပးထားတယ္။ အဘိညာဥ္ (စ်ာန္) ရေအာင္ အားထုတ္ရင္ ေနာက္ဘဝေတြ ျမင္ႏိုင္တယ္။ သတၱဝါေတြ တစ္ဘဝက ေသၿပီး တစ္ဘဝ ျဖစ္ေနတာလည္း ျမင္မယ္။ ဒါဟာ ဘုရားမွ ျမင္ႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး။ သာဝကေတြလည္း ျမင္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို အဘိညာဥ္ရေအာင္ အားထုတ္ၿပီးေတာ့ ထားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သိသြားၿပီ။
ဥပမာ - Atom အေၾကာင္း မင္းတို႔ … ငါ့ကို ေျပာျပတတ္လား။ မင္းတို႔ … ေျပာျပတတ္တယ္ မဟုတ္လား။ ပ႐ိုတြန္တို႔ ႏ်ဴထ႐ြန္တို႔ အီလက္ထ႐ြန္ေတြ ပတ္သြားေနတာပဲလို႔ သူတို႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္လား။ အဲဒါကိုေကာ တကယ္သိလို႔ ေျပာေနတာလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ စာအုပ္ထဲ ဖတ္ၿပီး သိထားလို႔ ေျပာေနတာပါ။ အဲဒီလိုေပါ့။
ဘုရားကို အားကိုးၿပီး ယံုရတာ
ျမတ္စြာဘုရားကို စိတ္ခ်ၿပီး ယံုၾကည္ရတဲ့ ကိစၥေတြလည္း တို႔ဗုဒၶဘာသာမွာ ရွိတယ္။
ဒါေပမယ္လို႔ ဘာပဲေျပာေျပာ တခ်ိဳ႕ဟာေတြမွာက်ေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ‘ကိေလသာကင္းတယ္’ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ဆိုပါေတာ့။
ဒါကို ပုဏၰားတစ္ေယာက္က ေမးေလွ်ာက္တယ္။
သႏၵိ႒ိက = မ်က္ေမွာက္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္တဲ့ အက်ိဳးဆိုတာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲ? တဲ့။
ဥပမာ စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ။ တစ္ခ်ိန္မွာ မင္း … ကုသိုလ္စိတ္ေတြ ျဖစ္ေနရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အကုသိုလ္စိတ္ေတြ ရွိလားလို႔ ေမးရင္ ဘယ္လို ေျဖမလဲ။ အကုသိုလ္စိတ္ေတြ မရွိဘူး မဟုတ္လား။
ဒါဟာ ကိုယ္ေတြ႕တရားပဲ။ အဲဒါမ်ိဳးက်ေတာ့ သူမ်ား သြားၿပီး ယံုစရာ မလိုဘူး။ ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ သိႏိုင္တယ္။
ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ျပန္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္လိုက္။ ငါ့ရဲ႕စိတ္ဟာ ေကာင္းတဲ့စိတ္ ျဖစ္ေနသလား။ မေကာင္းတဲ့စိတ္ ျဖစ္ေနတာလား။
ေကာင္းတဲ့စိတ္ ျဖစ္ေနရင္ ကုသိုလ္ျဖစ္ေနတယ္။ အကုသိုလ္ မျဖစ္ဘူးေပါ့။
အကုသိုလ္စိတ္ျဖစ္ေနရင္ ကုသိုလ္စိတ္ သူ႔မွာ မရွိဘူး။ မျဖစ္ဘူးေပါ့။
ဒါေတြက ကိုယ္တိုင္ သိႏိုင္တာ။ သူမ်ားကို ေမးစရာ မလိုဘူး။
ဒါေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက်ေတာ့ လက္လွမ္းမမီေသးလို႔ေပါ့ေနာ္။ သူတို႔တေတြ ေရးၾကတဲ့ ေျပာၾကတဲ့ အီလက္ထ႐ြန္နစ္စကုပ္ ေခၚလား … အဲဒီဟာေတြနဲ႔ မလုပ္ႏိုင္ေသးလို႔ သူတို႔ ေရးထားတာနဲ႔ပဲ တို႔က ေက်နပ္ၿပီးေတာ့ ယံုေနရတယ္။ တစ္ေန႔ သူတို႔လိုပဲ တတ္ေျမာက္ခဲ့လို႔ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ အဲဒီအခါက်ေတာ့ တို႔လည္း သူတို႔လိုပဲ လုပ္ႏိုင္မွာေပါ့။
အဲဒီလို အဘိညာဥ္ဆိုတာ ရေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ေသးလို႔ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာထားတာေတြပဲ တို႔တေတြက ယံုေနတယ္။ တို႔ကိုယ္တိုင္ တကယ္ အားထုတ္လို႔ အဘိညာဥ္ေတြရရင္ေတာ့ ဘယ္သူေျပာတာကိုမွ ယံုစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ကိုယ္တိုင္ ျမင္သြားၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီလား။
ဒါေၾကာင့္ ေရွးတုန္းက … ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္က ရဟႏၲာေတြကို ယံုၾကည္မႈ မရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြလို႔ သံုးထားတဲ့ စကားလံုး တစ္လံုး ရွိတယ္။ ႐ုတ္တရက္ အမွတ္တမဲ့ဆိုရင္ေတာ့ အလြန္ရင့္သီးတဲ့ စကားလံုး တစ္လံုးေပါ့။ သဒၶါ မရွိဘူး။ ယံုၾကည္မႈ မရွိဘူး။ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ေတြမွာ သဒၶါတရား မရွိဘူးေပါ့။
ဆိုလိုတာကေတာ့ သူမ်ားကို ယံုၾကည္ေနတာမ်ိဳး မရွိဘူး။ သူတစ္ပါး အေျပာနဲ႔ ယံုၾကည္မႈ မရွိဘူး။ ကိုယ္ကုိယ္တိုင္ တရားသိၿပီး နိဗၺာန္ကို ကိုယ္တိုင္ ျမင္ထားလို႔ပဲ။ သူမ်ား စကားအရ ယံုစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ သူကိုယ္တိုင္ ျမင္သြားၿပီ။
ဒါေၾကာင့္ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ကို တစ္ခါတေလ “အသဒၶပုဂၢိဳလ္” – “ယံုၾကည္မႈ သဒၶါတရား မရွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္”လို႔ ဘာသာျပန္ၿပီး ေခၚၾကတယ္။
အမွန္ကေတာ့ သူတစ္ပါးရဲ႕ ယံုၾကည္မႈေနာက္ကို လိုက္ၿပီး ယံုၾကည္ရတာ မဟုတ္ဘူး။
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သိၿပီး ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ၿပီး ကိုယ့္ယံုၾကည္မႈ အျပည့္အဝ ရွိေနတာေၾကာင့္ သူတစ္ပါးကို အားကိုးစရာ မလိုေတာ့ဘူးေပါ့။
အေၾကာင္းအက်ိဳး အေကာင္းအဆိုးမွ ကင္းသူ
ျမတ္စြာဘုရားရွင္က “ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္တို႔မည္သည္ ကုသိုလ္ အကုသိုလ္ မရွိၾကေသာ္လည္း ပုထုဇဥ္ေလာကသားမ်ားကဲ့သို႔ပင္ ရတနာသံုးပါး၌ အလြန္ ႐ိုေသ ေလးစားမႈ ႀကီးမားေတာ္မူၾကသည္”လို႔ မဇၥ်ိမပဏၰာသအ႒ကထာမွာ ဆိုထားတယ္။
ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မ်ား ဒါန စေသာ ေကာင္းမႈ ကုသိုလ္ ျပဳၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဆႏၵ ရာဂ ကင္းသည္၏ အျဖစ္ေၾကာင့္ ရဟႏၲာမ်ား ျပဳလုပ္ေသာ ေကာင္းမႈဒါန ေကာင္းမႈကုသိုလ္တို႔သည္ ကုသိုလ္ဟု မေခၚဆိုထိုက္ဘဲ ႀကိယာဟု ေခၚဆိုထိုက္ေၾကာင္း ဥပရိပဏၰာသအ႒ကထာမွာ ျပဆိုထားပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းမွာ ေနာက္ထပ္ ဘဝသစ္ မရွိၾကေတာ့လို႔ပါပဲ။
ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္တို႔တြင္ အကုသိုလ္ အျပဳအမူမ်ိဳး လုံးဝ မရွိေတာ့သျဖင့္ အကုသိုလ္ကံ မရွိေၾကာင္း ထင္ရွားပါသည္။ ထို႔အတူ ကုသိုလ္ျပဳၾကေသာ္လည္း ကုသိုလ္မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ျပဳျခင္း ႀကိယာမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။
သို႔ေသာ္ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈကား ျပဳၾကပါသည္။
ေက်းဇူးရွင္ မဟာစည္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက သီလဝႏၲ သုတဝႏၲသုတၱန္ေဒသနာမွာ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္မ်ား ကုသိုလ္မရွိဘူးဆိုတာ ကုသိုလ္အမႈကို ျပဳၾကေပမယ့္ အဝိဇၨာ မရွိတဲ့အတြက္ အက်ိဳးေပးတဲ့ ကုသိုလ္ကံ မျဖစ္ဘဲ အက်ိဳးမေပးတဲ့ ႀကိယာမွ်သာ ျဖစ္တယ္။
ဒါေပမယ္လို႔ ေကာင္းမႈအမ်ိဳးမ်ိဳး ျပဳတယ္။ ဘုရားကို ႐ိုေသတယ္။ တရားေဟာတယ္။ တရားနာတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ကယ္တယ္လို႔ ေဟာထားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔ သရဏဂံုနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး နားလည္စရာေလးေတြ ဒီေလာက္ဆိုရင္ အေတာ္ေလး ျပည့္စံုသြားပါၿပီ။
ဆရာေတာ္ အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ၏ “အေျခခံ ဗုဒၺဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈ” မွ
စာေရးသူ ( အရွင္သီလာနႏၵာဘိဝံသ )ဆရာေတာ္၏တရားေတာ္အား အရွင္မုနိႏၵ(ပန္းထုိ)M.A မာဂဓတကၠသုိလ္မွၿပန္လည္မွ်ေ၀လိုက္ပါသည္။